Tag Archives: புதுச்சேரி

(   இத் தொடர் கடந்த ஆறு  மாதங்களாக யாம் என்ற இதழில் வெளிவருகிறது. யாம் இதழ் ஆசிரியர் குழுவினருக்கு குறிப்பாக  கபிலன் அவர்களுக்கு நன்றி சொல்ல்\ வேண்டும்.  ” யாம் இதழுக்கு  ஆனந்த ரங்கப்பிள்ளை குறித்து ஒரு தொடர்  எழுதவேண்டும்!’  என்ற வேண்டுகோளை வைத்தார். நான் அதனைத் தவிர்த்துவிட்டு சொல்லும் சொல் சார்ந்த வெளியும் என்ற தலைப்பில் வெற்றிபெற்ற நவீன புதினங்களின் குறிபாக எனது வாசிப்பு ரசனைக்கு உட்பட்ட எழுத்தாளர்களின்  சொற்களின் பயன்பாடு கலை நுணுக்கம் குறித்து எழுத நினைத்தேன். முதல் கட்டுரையை அனுப்பியும் வைத்தேன் பிரசுரமும் ஆனது. ஆனால் இதழின்  பிற ஆக்கங்களைவாசித்த தும் ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை தொடரே பொருத்தமானது என முடிவுசெய்தேன். கட்டுரையின் நோக்கம் பிள்ளையின் ஆளுமைப் பண்பை வெளிப்படுத்துவது. சிலதிருத்தங்களுடன் பிரசுரம் ஆகிறது)

மண்ணில் மனிதராய்ப்பிறந்த எல்லோரும் வரலாறு படைப்பதில்லை, வாரலாறாகவும் ஆவதில்லை.

வரலாறு என்பது  மானுட வாழ்க்கையில் சாதனைப் படைத்த மனிதர்களையும், அவர்களை மையப்படுத்திய நிகழ்வுகளையும் பேசுவது. உலகின் முக்கியத் தலைவர்களைப்பற்றிப் பேசுகிறபோதெல்லாம் அவர்களோடு பிறந்த வாழ்ந்த மண்ணின் வரலாறும் உடன் பயணிக்கிறது. அவர்கள் வாழ்ந்த காலத்தை, அக்காலத்திற்குச் சொந்தமான அரசியலை அத்ன் வெற்றிகளை, தோல்விகளை அவற்றினால் ஏற்பட்ட விளைவுகளை அவை  தெரிவிக்கின்றன.

இன்றைக்கும் புதுச்சேரி என்ற சொல்லை உச்சரிக்கிறபோது, 18ஆம் நூற்றாண்டின் ஆளுமையாகத் திகழ்ந்த ஆனந்தரங்கப்பிள்ளையின் வாழ்க்கையும், வரலாறும், அவரின் தலைமைப் பண்பும் முன் நிற்கின்றன. ஆவணங்கள் அடிப்படையில், கல்வெட்டுகள் அடிபடையில், தொல்பொருள் ஆய்வில் கிடைக்கும் உண்மைகள் அடிச்சுவட்டில் பிற்காலத்தில் வரலாறாசிரியர்கள் சரித்திரத்தைப் எழுதுவதுண்டு.  1736 செப்டம்பர் மாதம் தொடங்கி 1761 ஆண்டு சனவரி மாதம் வரை தமது வாழ்வை ஒட்டி நிகழ்ந்த சம்பவங்களை நாட்குறிப்பாகப் பதிவு செய்து ஓர் இருபத்தைந்து ஆண்டுகால அரசியல், சமூகம் சார்ந்த நிலமைகளை ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ள ஆனந்தரங்கப் பிள்ளை உதவி இருக்கிறார்.   நாட்குறிப்பென்பதால் சிறு சம்பவங்களைக்கூட கவனத்துடன் பதிவு செய்திருக்கிறார். அரசியல், அதன் பண்பிற்கு ஒப்ப சுயநலங்கள் சூழ்ச்சிகள், சதிகள், உட்பகைகள், தந்திரங்கள் உபாயங்கள், ஆங்கிலேயர் பிரெஞ்சுக்கார்களுகிடையிலானப் பங்காளிச் சண்டைகள், உள்ளூர் ஆட்சியாளர்களுக்கிடையிலான குத்துவெட்டுகள் ;  காலனித்துவகால சமயப் பிரச்சினைகள், சமூக சிக்கல்கள், கலகங்கள், அபாயங்கள் ; வணிகக் கொள்கைகள், இலாப நோக்கு, ஆசைகள், முற்றுகைகள், கப்பல் போக்குவரத்து என ஒரு பெரும் பட்டியலுக்கான தலைப்புகளில் விவாதிக்கப் போதுமான தகவல்களை தெள்ளத்தெளிவாக பிள்ளை  பதிவு செய்துள்ளார்.

புதுச்சேரி ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் அதாவது 1709  மார்ச் மாதம் 30ந்தேதி சென்னை பெரம்பூரில் பிறந்தார். பிரெஞ்சு நிர்வாகத்தின் வணிகச் செயல்பாடுகளுக்கு உதவியாக இருந்த நெருங்கிய உறவினர் நைனியப்ப பிள்ளயின் வேண்டுதலை ஏற்று, அவரது பணிகளுக்கு துணை நிற்க புதுச்சேரிக்கு வருகைதரும் ஆன ந்தரங்கப்பிள்ளையின் தந்தை திருவேங்கடம்பிள்ளை, நைனியப்பிள்ளையின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு அவருடைய மகன் குருவப்பபிள்ளையுடன் இணைந்து பணியாற்றினார். பின்னர் தந்தையின் மறைவுக்குப் பிறகு காலனிய பிரெஞ்சு அரசாங்கத்தின் முதுகெலும்பாக, உந்துவிசையாக தொடக்கத்தில் துபாஷ் பின்னர் தலைமை துபாஷாக  அவருடைய மகன் ஆனந்தரங்கர்  இருந்தாரென வரலாறு தெரிவிக்கிறது.

1735 ல் இன்றைய பரங்கிப்பேட்டையில், ஆனந்தரங்கப் பிள்ளையை அவருடைய இருபத்தாறுவயதில்  பிரெஞ்சிந்திய நிறுவனத்தின் வரத்தக பிரதிநிதியாக அப்போதைய பிரெஞ்சு ஆளுனர் லெனுவார் (Lenoir)  நியமிக்கிறார். அதுமுதல் அவர்காட்டில் மழைதான். அதற்கு மறுவருடமே இன்றைக்கு உலகமே வியக்கின்ற அவருடைய « தினப்படி  சேதி குறிப்புl » அல்லது « சொஸ்த லிகிதம் » எழுதப்படுகிறது. இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் கிட்டத்தட்டட 10000 நாட்கள் 10000 பக்கங்கள். பிரமிப்பூட்டுகிறது. ‘செயற்கரிய செய்வார் பெரியார்’ என வள்ளுவன் சொற்களுக்கு சாட்சியமாக நாட்குறிப்புகள் இருக்கின்றன. 1761 ஆம் ஆண்டு எழுதி முடித்த நாட்குறிப்பு,  85 ஆண்டுகளுக்குப்பிறகு, அதாவது 1849 ஆம் ஆண்டு அ. கலுவா மொம்பிரன்(A. Gallois-Montbrun) என்பவரால் வெளி உலகிற்குத் தெரியவருகிறது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில்  கீழ்த்திசை வழக்கு மொழி கல்வி நிறுவனத்தினைச் சேர்ந்த ஜூலியன் வான்சான் (Jelien Vinson) என்ற  தமிழறிந்த பேராசிரியரால் பிரெஞ்சு மொழியில் மொழி பெயர்க்கப்பட்டது. இன்று புதுச்சேரி அரசு பன்னிரண்டு தொகுதிகளை வெளியிட்டுள்ளது. மிகவும் சிரத்தையுடன் தொகுத்ததில் பெரும்பணி ஆற்றியவர் ரா. தேசிகம் பிள்ளை.

தலைவர் என்பவர் யார் ? அவர்கள் வழி நடத்தும் மனிதர்கள் யார் ? அம்மனிதர்களுக்கும் தலைமைக்குமான உறவைக் கட்டிக்காக்கவும், அதிகாரமின்றி அன்பாக அரவனைத்து  திட்டமிட்ட இலக்கினை எட்டுவதற்கும் வழிமுறைகள் எவையெவை?  தேவையான பண்புகள்,  செயல் முறைகள் எவை ?  போன்ற கேள்விகளெக்கெல்லாம் பிள்ளையின்  நாட்குறிப்பில் பதில்கள் கிடைக்கின்றன. ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை வாழ்க்கை அரசியல், நவீன உலகின் நிர்வாக அரசியலுக்குத் தேவையான அத்தனை நுட்பமான கூறுகளையும் உள்ளடக்கியது என்பதனை அவருடைய நாட்குறிப்புகளைக் கொண்டு தெரிந்து கொள்கிறோம்.

தலைமைத்துவம் என்பது முதன்மைப் பணி. தன்னைச்சேர்ந்த மனிதர்களை மட்டுமல்ல, தன்னையும் வழிநடத்திச் சாதிப்பது. அத் தலைமைத்துவப் பண்பு எத்தகையது ? அதன் சக்கரங்கள் பழுதற்றவையா, அவை சரியான அச்சில் சுழல்கின்றனவா, திட்டமிட்ட நேரத்தில்  இலட்சியத்தை எட்டுவதில் அதன் பங்களிப்பு நம்பகத் தன்மைக்கொண்டதா ? என்பதை பகுத்தறியும் முயற்சியில் நமது சிந்தனையைச் செலுத்துவதேகூட ஒருவகையில் தலைமைத்துவ நலன் சார்ந்ததே. இடியின் நிழலில் மின்னலாய் தோன்றி மறையும் மனிதர் உதாரணங்கள் நமக்கு வேண்டாம் ; நமக்குத் தேவை காலவானில் சூரியனாய், உயிர்களின் பச்சையத் தேவையாய் நீடித்து பிரகாசிக்கிற அசாதாரண மனிதர்களின் தலைக்குப்பின்னே ஒளிர்கிற ஒளிவட்டங்களுக்கான காரணத் தேடல்கள்.   பாரதி பாடியதுபோல « கண்ணில் தெரியும் பொருளினைக் கைகள் கவர்ந்திடவும், மண்ணில் தெரியும் வானம் வசப்படவும் »   கனவுகள் உண்டெனில், உங்களுக்கு ஆனந்த ரங்கப்பிள்ளையின் வாழ்க்கையும் அவர் எழுதிய ‘தினப்படி சேதிக்குறிப்பு’ உதவும்.  வெற்றி என்பது தனிமனிதனுக்குரியது மட்டுமல்ல தனித்து சுவைப்பதைக்காட்டிலும், பெற்ற வெற்றியை பிறருடன் பகிர்ந்து சுவைப்பது கூடுதல் இன்பத்தைத் தரும். ஒட்டுமொத்த குழுவினரின், கூட்டத்தின், சமூகத்தின், தேசத்தின் வெற்றியில், நலனில்  அக்கறைகொண்டு அவர்களை ஒருங்கிணைத்து, அவர்களுக்கு உறுதுணையாக நின்று சாதிப்பவனே சிறந்த தலைவனாக இருக்க முடியும், என்பதை ஆனந்த ரங்கப்பிள்ளையின் வாழ்க்கைத் தரும் செய்தி.

இன்சொலால் ஈத்தளிக்க வல்லாற்குத் தன்சொலால்

தான்கண்டனைத்துஇவ்வுலகு.

என வாழ்ந்துகாட்டியவர் ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை

தலமைப் பொறுப்பு இரு வகைகளில் கிடைக்கிறது, சுய உழைப்பில் சுய திறமையில் தலைமைப் பொறுப்பை எட்டுவதென்பது ஒன்று. வாரிசு என்றவகையில் தலைமையை எட்டுவதென்பது பிரிதொன்று. பின்னவர்களைக் காட்டிலும் முன்னவர்களே தலைமைப் பண்பை இயல்பாகச் சுவீகரித்து வாழ்க்கையிலும் தொழில்முறையிலும் சாதித்திருக்கிறார்கள். இவர்கள் வாழ்க்கை இவர்களோடு இசைந்து பயணிப்பவர்களுக்கும் பெருமை சேர்க்கிறது. ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை  வேந்தனோ, படைத் தளபதியோ அல்ல. எனினும் அவர் ஈட்டிய வெற்றி, புகழ் அவர்கள் சாதனைக்கு இணையானதே.

உலக வரலாற்றில் மன்னர்களைக் காட்டிலும் அவர்களை வழி நடத்திய அமைச்சர்கள், அரசியல் குருக்கள் வழிகாட்டுதலால் சம்பந்தப்பட்ட அரசுகள் வெற்றிகளை குவித்திருகின்றன. பிள்ளை ஒர் அரசியல் சாணக்கியர். அவர்காலத்தில் பிரெஞ்சு அரசு அடைந்த பெருமைக்கெல்லாம் அவர் ஒருவரே உரிமைகோரத் தக்கவர்.  பிள்ளையின் நாட்குறிப்பை, அவருடைய வாழ்க்கையை தன் முனைப்பு கட்டுரைகளாகவோ, ஆர்வத்தை த் தூண்டுகிற கதைகளாகவோ, காலத்தின் கண்ணாடி ஆகவோ, பிரெஞ்சு காலைத்துவத்தின் அத்தியாயங்களாகவோ, ஒரு தமிழனின் சாதனையாகவோ அவரவர் ரசனைக்கேற்ப வாசித்து மகிழலாம். அடுத்துவரும் அத்தியாயங்களின் உங்களின் அனுபவம் அதுவாக இருக்க என்னால் இயன்றவரை முயன்றிருக்கிறேன்.

பிரெஞ்சு காலனிய அரசு இருவகை சலுகைகளின் அடிப்ப்டையில் மதமாற்றத்தை ஊக்கப்படுத்தியது :

சமூகத்தின் அடிதட்டுமக்களை ‘Renonciation’ (பூர்வீக அடையாளத்தை துறத்தல்) என்கிற சிறப்பு ஆணையின் கீழ் பிரெஞ்சு குடிமக்களாக மாறினால் அடித்தட்டு மக்கள், மேல்தட்டு மக்களுக்கு இணையாகிவிடுவார்கள் என்பது முதற் சலுகை.

கிறித்துவத்தை தழுவியவர்களுக்கு காலனி நிர்வாகத்தில் முன்னுரிமை என்பது இரண்டாவது சலுகை.

ஆனால் மதமாற்றத்திற்குப் பின்னரும் கிறித்துவ தேவாலயங்களில் அன்றைக்குச் சாதிபாகுபாடுகள் இருந்தன. பிரெஞ்சு குடிமக்கள் ஆனபின்னரும் ஐரோப்பியருக்கு இணையாக ஊதியமோ சலுகைகளோ வழங்கப்படவில்லை குளோது மரியுஸ் (Claude Marius), புதுச்சேரி தமிழர்  தம்முடைய இருபதாம் நூற்றாண்டு இந்தோ சீன அனுபவத்தை எழுதுகிறார். இதனை இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பே ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை ஊகித்திருக்கவேண்டும். அவர் உறவினர் குருவப்ப பிள்ளைபோல  மதம் மாறியிருந்தால் உட னடியாக தலைமை துபாஷ்  உத்தியோகம் கிடைத்திருக்கும். காலம் காத்திருந்த து, கவர்னர் துய்ப்ளே தமது மனைவி ழான் என்பவளின் தலையணை மந்திரத்தை  உதாசீனம் செய்து தகுதியின் அடிப்படையில் அப்பதவியைப் பெற நெருக்கடியை உருவாக்கியது.  யாரை எங்கே வைக்கவேண்டுமென காலத்திற்குத் தெரியம். ஐரோப்பிய காலனி ஆதிக்கத்தில் பல துபாஷிகள் பல்லக்கு ஏறினார்கள். காலம் இன்றளவும் சுமப்பது புதுச்சேரி ஆனதரங்கப்பிள்ளையை.கல்வி அறிவு பெற்றவர்களின் விழுக்காடு மிக மிகக் குறைவாக இருந்தகாலத்தில் (பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில்) கல்வியும்பெற்று, சமூகத்தில் ஓர் உயர்ந்த நிலையையையும் பின் தங்கிய வகுப்பினர் ஒருவரால் சாதித்து காட்டமுடிந்ததெனில் அது சாதாரண விடயமல்ல.  தன்னம்பிக்கையும் உழைப்பும் கொண்ட மனிதர்கள்  வெற்றிபெறுவார்கள் என்பது எழுதப் படாதவிதி.

தொடரும்

அ. திறனாய்வு பரிசில்

பேராசிரியர் க. பஞ்சாங்கம் பெயரால் ஒரு திறனாய்வாளர் பரிசில் ஒன்றை ஆண்டு தோறும் வழங்கத் தீர்மானித்துள்ளோம். கீழே அதற்கான அறிவிப்பு உள்ளது.  உங்களுடைய ஆதரவினை எதிர்பார்க்கிறோம்.

பேராசிரியர் ,முனைவர்க.பஞ்சாங்கம்-சிறந்த திறனாய்வாளர் பரிசில்-2020

வாழ்வின்போக்கினைத் தன் பட்டறிவு சார்ந்தும் பிறர் பட்டறிவு சார்ந்தும் உற்றுநோக்கித் தெளிந்து இலக்கிய இயக்கங்களை நுட்பமாக விளங்கி புதியபுதியகோட்பாடுகளை உட்படுத்திச் சங்ககாலம் முதல்இக்காலம் வரையிலான படைப்புகளைக் கூர்மையாக ஆய்ந்து தமிழிலக்கியத்திறனாய்வை வளப்படுத்தி வரும் பேராளுமை ‘ பஞ்சு’ எனும் க.பஞ்சாங்கம்.

தமிழ்த்திறனாய்வில் குறிப்பிடத்தக்க இளம்திறனாய்வாளர்களை ஊக்கப்படுத்தும் நோக்கில் அவர்பால் அன்புகொண்டநண்பர்கள் சிலரால் அமைக்கப்பட்டதே இப்பரிசில்.

தேர்வுக்குழுவால் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் சிறந்த திறனாய்வு நூலுக்கு ரூபாய் 10 ஆயிரம் பரிசும் பாராட்டுச் சான்றிதழும் பேராசிரியர்க.பஞ்சாங்கம் அவர்களின் பிறந்தநாளையொட்டி ஆண்டுதோறும் பிப்ரவரி மாதம் வழங்கப்படும்.

இந்த ஆண்டுக்குரிய பரிசிலினைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பொருட்டு 2019 சனவரி முதல் டிசம்பர் வரை வெளிவந்துள்ள நூலின் இரண்டு படிகளைச் சனவரி 15,2020க்குள் கீழுள்ள முகவரிக்கு அனுப்பவும்.

தேர்வுக்குழு வின் முடிவே இறுதியானது.

முகவரி: பாரதிபுத்திரன்
எண்10, நான்காம்குறுக்குத்தெரு
துர்கா காலனி
செம்பாக்கம்  ,   சென்னை-600073
மின்னஞ்சல்: nayakarts@gmail.com
செல்பேசி:94442 34511

ஆ. எது சுதந்திரம் ?

சுதந்திரம் ஒரு பொல்லாத வார்த்தை.

அதற்கு இலக்கணம் எழுதப்பட்டிருக்கிறதா ? விதிமீறல்களை எப்படிஅறிவது. தனிமனிதன் தன்னிடத்தில் கொட்டிக்கிடக்கிறது என  நம்பப்படும் சுதந்திரம் குடும்பம், பொதுவெளி, சமூகம், தேசம் என்று வருகிறபோது, படிப்படியாக அதன் கடிவாளம் இறுக, வீரியம் குறைகிறது. எனது சுதந்திரத்திற்கு முதல் ஆபத்து அப்பா என்ற பெயரில் வந்தது, அவர் சுமத்திய விதிமுறைகள் பிள்ளைகள் நலனுக்காக எனச்சொல்லப்பட்டது. அறம், அமைதி, ஒழுங்கு, கூடிவாழுதல், மக்கள் நலன், தேசப்பாதுகாப்பு எனச் சுதந்திரத்தில் குறுக்கிட உரிமங்கள் வழங்கப்படுகின்றன.

தந்தை என்ற காவலர் பிடியிலிருந்து தப்பித்து பணி, மணவாழ்க்கை என்றுவந்தபோது மீண்டும் எனது சுதந்திரத்திற்கு கடிவாளமோ என நினைத்தேன். மணச் சடங்கின் மூலமாக அவளைப் பற்றி நானும் என்னைப்பற்றி அவளும் அதிக அறிந்திராத நிலையில், இருதரப்பு பெற்றோர்களின் திருப்திக்கு, உறவினர்களின் ஆசீர்வாதத்துடன் இணைந்தபோது சுதந்திரம் என்பது சம்பாதிக்க, இருவருமாக பீச்சுக்கும் சினிமாவிற்கும்போக, அவள் பரிமாற நான் சாப்பிட, அனைத்துக்கும் மேலாக மக்கட்பேறுக்கு விண்ணப்பிக்க ஆசிவதிக்கப்பட்டதென விளங்கிக்கொண்டேன்.

மனைவியின் தந்தை பிரெஞ்சுக் காலனி ஆதிக்கத்தின்போது இந்தோ சீனா யுத்த த்தில் கலந்துகொண்டவர். அவர்கள் குடுடும்பத்தில் அனைவரும் பிரெஞ்சு குடிமக்கள். எனவே இந்திய தேசத்தை விட்டு வெளியேற சுதந்திரம் எனக்கு இருந்தது . இதனைத் துரிதப்படுத்தியவர் எனக்கு ஆர். ஓ வாக இருந்த அதிகாரி. அப்பா கிராம முனுசீப். அவருக்கு மகனை கலெக்டராக பார்க்க ஆசை. ஆனால் அவரால் வருவாய்துறையில் என்னை கிளார்க் ஆகத்தான் பார்க்க முடிந்தது.

ஒரு முறை கோப்பு ஒன்று அவர் மேசைக்குச் சென்றது. என்னை அழைத்தார். «  என்ன நீ உன் விருப்பத்துக்கு எழுதியிருக்கிறாய். பழைய கோப்பைப் பார்த்து அப்படியே எழுதவேண்டியதுதானே ? ADM(Additional District Magistrate) கேட்டால் என்னயா பதில் சொல்வேன் » என எறிந்து விழுந்தார். ஆட்சியர் அலுவலகம் என்றாலும் வருவாய் துறை செயலராக இருந்த ஆட்சியர், புதுவை அரசு தலைமைச் செயலக அலுவலகத்தில் பணி புரிவார். அவர் District maagistrate -ம் கூட. அதுபோலவே மாவட்ட ஆட்சியரின் அலுவலகமாகச் செயல்பட்ட எங்கள் அலுவலகத்தில் வருவாய் துறை துணைச் செயலரும், கூடுதல் மாஜிஸ்ட்ரேட்டும் ஒருவரே. மாஜிஸ்ட்ரேட் என்றால் சட்டம் ஒழுங்கு பிரச்சனைகளில் தலையிட. அன்றைக்கு நான் சமர்ப்பித்திருந்த கோப்பும் அருகிலிருந்த வீராம்பட்டணம் என்ற கடலோர கிராமப் பிரச்சனை சார்ந்த து. கோப்பு section 32 (the police act) சம்பந்தப்பட்டது.

என்னுடைய வருவாய் துறை அதிகாரி (Revenue Officer) யின் குணம் பழைய கோப்புகளில் உள்ள வார்த்தைகளை வரி பிசகாமல் கமா, முற்றுப்புள்ளி உட்பட அப்படியே உபயோகிக்கவேண்டும், இல்லையெனில் கோப்பில் சந்தேகம் வந்துவிடும். கோப்பு நேராக வருவாய்துறை அதிகாரி மேசைக்குப் போவதில்லை.  அதற்கு முன்னதாக செக்‌ஷன் தாசில்தார் பார்த்திருதார் . R.O வின் கோபத்தைச் சந்திப்பது முதன் முறை அல்ல, எனவே நானும் கோபப்பட்டேன்.  « கோப்பை இப்படித்தான் போடவேண்டும் என்ற விதிமுறையும் இல்லையே, வேண்டுமானால் எழுத்து மூலம் ஒரு சுற்றறிக்கை அனுப்புங்கள், அதன்பின் செய்கிறேன், எனக்கூறிவிட்டு வந்தேன் » அவர் பதிலுக்கு « இங்கே நாங்கள் சொல்கிறபடி வேலையை செய்ய இஷ்டம் இல்லைன்னா எழுதிக்கொடுத்திட்டு போ » என்றார். வீட்டிற்குத் திரும்பினேன் திருமணம் முடித்து எட்டாண்டுகளுக்குப் பிறகு மனைவிமூலம் எதற்கும் இருக்கட்டுமென பெற்றிருந்த பிரெஞ்சுக் குடியுரிமை திமிரைக் கொடுத்திருந்தது. பிரெஞ்சு சுதந்திரத்தை சுவாசிக்க நினைத்தேன்.

அப்போது மாமியார் வீட்டோடு இருந்தேன். அவர்கள் வீடு புதுச்சேரி அப்போது மேலண்டை புல்வார் என்கிற இன்றைய அண்னாசாலையில் இந்தியன் காபி ஹவுஸிற்கு அடுத்தவீடு. சம்பவத்திற்கு ஒருவாரத்திற்கு முன்புதான் அவர்கள் வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் வசித்த  தொழில் மற்றும் கலால் துறை ஆணையர் பாக்கியம் பிள்ளை திருநெல்வேலிகாரர், « எலே உனக்கு துணைத் தாசில்தார் உத்தியோக ஆர்டர் வந்திடும் » எனச் சொல்லியிருந்தார். சிலமாதங்களுக்குமுன் துறை சார்ந்த Internal examination எழுதியிருந்தேன்.  இந்தியச் சுதந்திரத்தைக் காட்டிலும் பிரெஞ்சு சுதந்திரம் கவர்ச்சியாக இருந்து. பிரெஞ்சு பர்ஃப்யூகளுடன் புதுச்சேரியில் வலம்வந்த பாரீஸ் வாசிகள், தேவலோகப் பிரஜைகளாக கண்ணிற்பட புறப்பட்டுவந்துவிட்டேன்.  பிரான்சுக்கு வந்ததும் வேலைவாய்ப்பு அலுவலகத்தில் பதிவு செய்தபோது மாதம் 800 ரூபாய் சம்பாத்தியத்தில் இந்தியாவில் உழைத்தவனுக்கு,  உதவியத்தொகையாக 4200 பிராங் கொடுத்தார்கள். எனது சமூக இயல் முதுகலைக்கு equivalent வாங்க இயலவில்லை. Alliance française -ல் D4  வரை கற்ற பிரெஞ்சுமொழி போதாதென்கிற நிலையில், வேலைவாய்ப்பு அலுவலகத்தின் வழிகாட்டுதலில்  DPECF, பின்னர் DECF (accountancy).  அதன் பின்னர்  மொழிபெயர்ப்பாளர் டிப்ளோமா.  கடைசியில் வாய்த்தது உதவி கணக்காயர் (Aide comptable) பணி. மீண்டும் சுதந்திரம் வேண்டி, உதறி விட்டு  சொந்தமாகத் தொழில்.  தொழிலில் கூட்டு எனது சுதந்திரத்தைப் பாதிக்கும் எனக்கருதி என்னுடன் இணைந்துகொள்ள  விரும்பிய பிரெஞ்சு நண்பனின் உதவியை நிராகரித்ததென முடிந்தவரை இழப்பினைபொருட்படுத்தாது எனது சுதந்திரம் என நினைப்பவற்றை   காப்பாற்ற நினைக்கிறேன்.

எனினும் எனக்கான சுதந்திரங்கள் எவை என்ற கேள்வி இன்றைக்கும் தொடர்கிகிறது ?  எனது குறைகளோடும் நிறைகளோடும் வாழ அனுமதித்துக்கொள்ளும் சுதந்திரம். வேண்டுதல் வேண்டாமைகளை நிரந்தரமாக்கிக்கொள்ளாத சுதந்திரம். மறுப்பதை ஏற்கவும், ஏற்றதை மறுக்கவும் மனதை அனுமதிக்கும் சுதந்திரம். விரும்பி சாப்பிட்டப்பொருள் பூஞ்சைப் படிந்திருந்தால் எறியும் சுதந்திரம். இறுதியாக நாமார்க்கும் குடியல்லோம் என வாழும் சுதந்திரம்.  ஒக்கல் வாழ்க்கை  எனக்கென்று வழங்கிய எளிய பூமராங்குகளில் சில. இவற்றை முடிந்தமட்டும் மூன்றுபேருக்கு எதிராக உபயோகிப்பதில்லை என்பதில் கவனமாக இருக்கிறேன்.

ஒன்று :  கண்ணாடியில் தெரியும் எனது பிறன்,

இரண்டு :  மனைவியின் கண்கள்

மூன்று : என்னை நானாக  இருக்க அனுமதிக்கும் நட்புகள். மனிதர்கள்.

—————————————

கடந்த காலத்தின் குரல்

• ஜிதேந்திரன்

  நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா அவர்களின் ‘இறந்த காலம்’ நாவல் சந்தியா பதிப்பகம் வெளியீடாக டிசம்பர், 2018-இல் வெளிவந்திருக்கிறது. நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா அவர்கள் பிரான்சில் வாழும் புதுச்சேரியைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர். பிரெஞ்சு இலக்கியத்தில் ஆர்வம் கொண்டவர். மொழிபெயர்ப்பாளர். நீலக்கடல், மாத்தா ஹரி, கிருஷ்ணப்ப நாயக்கர் கௌமுதி, காஃப்காவின் நாய்க்குட்டி, ரணகளம் முதலிய ஐந்து நாவல்களை எழுதியுள்ளார். ‘இறந்த காலம்’ அவருடைய ஆறாவது நாவல்.

நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா அவர்கள் வரலாற்றுப் பின்புலத்திலேயே தன்னுடைய படைப்புகளை அமைத்துக் கொள்கிறவர். புதுச்சேரியிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து பிரான்சில் வசிப்பதனால், பிறந்த தேசத்தைப் பற்றிய வரலாற்றைத் தன்னுடைய படைப்புகளில் வரைந்து கொள்கிறார். புதுச்சேரி வரலாற்றைப் பேசுபவை பிரபஞ்சனின் ‘மானுடம் வெல்லும்’, ‘வானம் வசப்படும்’ நாவல்கள். புதுச்சேரியின் வரலாற்றை ஆவணப்படுத்தும் அதே திசையில், ஆனால் மாறுபட்ட கதைசொல்லல் திறமையில் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா அவர்கள் தன்னுடைய பிரதிகளைச் செய்கிறார். இவருடைய நீலக்கடல் நாவல் பாண்டிச்சேரி மற்றும் பிரெஞ்சு தேசத்தின் காலனி ஆதிக்கத் தீவு மொரிஷியஸ் பற்றியது. மாத்தா ஹரி நாவல் புதுச்சேரியிலிருந்து புறப்பட்ட ஒரு பெண்ணின் கதை. பிரான்சில் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டவள். கிருஷ்ணப்ப நாயக்கர் கௌமுதி நாவல் புதுச்சேரி மற்றும் செஞ்சி நாயக்கரின் வரலாற்றைச் சொல்கிறது. காஃப்காவின் நாய்க்குட்டி நாவல் புதுச்சேரியிலிருந்து பிரான்சு, செக் குடியரசுக்குப் புலம்பெயர்ந்தவர்களைப் பற்றியது. ரணகளம் நாவல் தமிழக அரசியல் பற்றியது.

மிரா அல்ஃபஸ்ஸா (அன்னை) புதுச்சேரி வந்த 1914 முதல் புதுச்சேரி அரசு இந்திய அரசுடன் இணைந்த 1954 வரையிலான அரசியல் நிகழ்வுகளைப் பதிவு செய்கிறது இந்நாவல். புதுச்சேரி நகர உருவாக்கமும், அக்காலகட்டத்தில் புலம்பெயர்ந்த மக்களின் வாழ்க்கையும் இதில் இருக்கின்றன. ஆரோவில் ஒரு கண்ணியாகவும், புதுச்சேரி விடுதலை மற்றும் புலம்பெயர் அரசியல் மறு கண்ணியுமாக நாவல் அமைகிறது. இரண்டையும் இறுதியில் இணைக்கும் லாவகம் சிறப்பு.

மனிதன் இறந்த காலத்திலிருந்து மீள முடியாது. இறந்த காலம் அவனைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும், அவனுக்குள் மனமாக. சுற்றியிருப்பவர்களும் அவனை அவனது இறந்த காலத்தின் நீட்சியாகவே காண்கிறார்கள். தனது நேற்றைய சம்பவங்களை; நேற்றைய தவறுகளை; அவமானங்களை தனிமனிதன் மறக்கலாம். ஆனால் அவனைக் குறித்த அந்நிகழ்வுகளை மற்றவர்கள் மறந்துவிடுதில்லை. அதிலும், வரலாற்றுத் தவறுகள் மீண்டும் மீண்டும் சுட்டிக்காட்டப்படுகின்றன. பரந்து விரிந்த இந்திய நிலப்பரப்பில் ஆங்கிலேயர் எதிர்ப்புப் போராட்டம் நடைபெற்ற வேளையில்தான், பிரெஞ்சிந்திய விடுதலைச் சிக்கலும் இருந்தது. இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தில்  பிரெஞ்சு ஆதிக்கத்திற்கு உட்பட்டிருந்த புதுச்சேரியின் நிலை தர்மசங்கடமானது. வேறு வழியில்லாமல் அவர்களும் வெளியேற வேண்டியதாகிவிட்டது. நாவலில் அரவிந்தர் ஆஸ்ரமத்தின் செயல்பாடுகள் விமர்சிக்கப்படுகின்றன. ஆரோவிலியன்களாவது என்பது ஏமாற்று வேலை. எந்த மனிதனும் முழுமையாகப் புனிதனாகிவிட முடியாது. ஆரோவில் குழுமத்தில் இணைபவர்கள் சில காலம் புனிதர்களாக நடிக்கலாம். தவம், தியானம் செய்கிறவர்கள் பெரும்பாலும் தங்களுக்குள்ளாகப் பாலியல் சிக்கலுக்குள் தத்தளிக்கின்றனர். உலகின் எந்தத் தியான ஆஸ்ரமும் பாலியல் சர்ச்சைகளுக்குள் சிக்காமல் இருந்ததில்லை. ஓஷோ கம்யூன், நித்யானந்தா ஆஸ்ரமம் உட்பட, வட இந்தியச் சாமியார்கள் பட்டியல் பெரிது. காலங்காலமாக மனிதன் காமத்திலிருந்து விடுபட முடியாதா? என்ற சிக்கல் இருக்கிறது. ஏன் விடுபட வேண்டும்? ஓஷோ ‘காமத்திலிருந்து கடவுளுக்கு’ என்கிற வழியைக் காட்டுகிறார். தியானம் செய்கிறவர்கள் காமத்தை அடக்குவதன் மூலம் தங்களுக்குள் மனப் பிளவுகளை உண்டாக்கிக் கொள்கிறார்கள். அதனை அடக்குவதன் மூலம் பாலியல் சிக்கல் வெறி கொண்டதாகிறது.

குருவால் ஈர்க்கப்பட்ட சீடர்கள் தங்கள் சொத்துக்களை தாங்களாகவே ஆஸ்ரமத்திற்கு எழுதி வைத்து விடுகின்றனர். அல்லது வசியத்தால் சொத்துக்கள் எழுதி வாங்கப்படுகின்றன. சில நேரங்களில் மிரட்டலாலும்கூட. இங்கு அவர்கள் சீடர்கள் அல்ல; பொதுமக்கள். ஆஸ்ரமத்திற்கு வெளிநாட்டு உறுப்பினர்கள் எண்ணிக்கை பெருகப் பெருக, பணம் சேர்கிறது. ஆஸ்ரமத்தைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளை விலைக்கு வாங்கி, ஆஸ்ரமத்தை விஸ்தரித்துக் கொண்டே போகிற யதார்த்தத்தைப் பார்க்க முடிகிறது. வெள்ளியங்கிரி மலைப் பகுதியில் ஆஸ்ரமம் அமைத்திருக்கும் ஈஷா யோகா மையத்தின் மீது சுற்றியுள்ள மக்கள், சுற்றுச்சூழல் துறை, வனத்துறைகளின் குற்றச்சாட்டுகள் உண்டு. அப்படித்தான் ஆரோவில்லும். “இந்த நகரத்தை (ஆரோவில்) உருவாக்க 50 வருடங்களுக்கு முன் சொற்ப விலைக்கு மக்களிடம் இருந்து நிலங்களை வாங்கிக் குவித்தனர். கொஞ்ச நாட்களில் வாங்கிய இடம் போதவில்லை என்பதால், கிராமப் புறம்போக்கு நிலத்தையும் ஆக்கிரமித்து வேலி அமைத்து ஆரோவில் இடமாக மாற்றிக் கொண்டனர். ஆரோவில்வாசிகள் யாரும் ஆரோவில்லில் இடம் வாங்கக் கூடாது என்ற விதி உள்ளது. ஆனால், ஆரோவில்வாசிகள் பலரும் ரகசியமாக இடங்களை ஆக்கிரமித்துள்ளனர். தொழில் தொடங்குவதற்காகச் சுற்றுவட்டாரத்தில் உள்ள கிராமங்களின் 133 ஏக்கர் புறம்போக்கு நிலத்தை ஆக்கிரமித்துள்ளனர். கிராமத்து வாய்க்கால், ஏரி, கோயில் நிலம், விளையாட்டு மைதானம் என ஒன்றையும் விட்டு வைப்பது இல்லை” (ப.180).

இந்த இரண்டு குற்றச்சாட்டுகளும் ஆரோவில் அமைப்பிற்கு உள்ளது என்று விவரிக்கிறார் நாவலாசிரியர். வெளிநாட்டிலிருந்து வந்த ஐரோப்பியப் பெண் ஆரோவில் நகரத்தில் மூன்று பேரால் கற்பழிக்கப்பட்ட செய்தி, ஆரோவில் நகர விரிவாக்கம் ஆகிய இரண்டும் சமீபத்திய உண்மைச் செய்திகள். ஆனால், ஆரோவில் உருவாகும்பொழுது சொல்லப்பட்ட நோக்கத்திற்கு எதிரான திசையில் இப்போதைய ஆரோவில் இருக்கிறது என்கிற குற்றச்சாட்டைத்தான் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா அவர்கள் முன்வைக்கிறார்.

நில அபகரிப்பு என்பதில் ஆரோவிலுக்கு பிரெஞ்சு அரசாங்கமே குறைந்த விலையில் நிலத்தைக் கொடுத்தது என்பதும் அடங்கும். அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளை ஆஸ்ரமவாசிகள் / ஆரோவிலியன்கள் அபகரித்துக் கொண்டார்கள் என்கிற உண்மையை நாவல் விவரிக்கிறது. ஆரோவிலின் ஆன்மீக சோஷலிஸம் என்பதே ஏமாற்றுத் தந்திரம். புளி ஏப்ப ஆன்மீகவாதிகள், பசி ஏப்ப ஆன்மீகவாதிகள் உண்டு என்கிறார் நாவலாசிரியர். தங்கம் பூசப்பட்ட மாத்ரி மந்திர் கோளம் ஆன்மீகத்திலிருந்து விலகிய நிலை. வெளிநாட்டிலிருந்து வந்து தங்குகிற ஆஸ்ரமவாசிகள், ஆரோவிலுக்கு வெளியே வாழும் புதுச்சேரி ஏழை மக்கள் எனப் பெரும் பிளவுகளைக் கொண்டிருக்கிறது ஆரோவில் நகரம். ஆரோவிலுக்கு நிலத்தைக் கொடுத்துவிட்டு, ஆரோவிலுக்கு உள்ளேயே எடுபிடி வேலை பார்க்கும் ஏழை மக்களும் இருக்கிறார்கள்.

நர்மதா குடும்பத்திடமிருந்து நிலத்தைப் பிடுங்கிக் கொண்ட ஆல்பர்ட், நர்மதாவைக் கற்பழித்த ஆல்பர்ட், ஆரோவிலுக்கு வருகிற பெண்களைச் சீரழிக்கிற துய்மோன் என ஆரோவில் நகரக் களங்கத்திற்கு உருவகமாக இரண்டு கதாபாத்திரங்களை வடிவமைத்திருக்கிறார். அமெரிக்காவிலிருந்து வருகிற ஜெஸிக்கா, பிரான்சிலிருந்து வருகிற மீரா இருவருமே ஆரோவில் நகரில் கற்பழிக்கப்படுகிறார்கள். ஜெஸிக்கா எந்தப் புகாரும் அளிக்காமல், நாடு திரும்புகிறாள். மீரா காவல் நிலையத்தில் புகாரளித்தாலும், சாட்சியங்கள் இல்லையென்று கூறி, காவல்துறை புகாரை ஏற்க மறுக்கிறது. மீரா ஜெஸிக்காவைத் திரும்ப அழைத்துவந்து, அஸ்ஸாமிற்குச் செல்கிற துய்மோன், ஆல்பர்ட் இருவரையும் குழந்தை கடத்துபவர்களாகச் சித்திரித்து, அங்கு வைத்து அவர்கள் இருவரும் கொல்லப்படும் சூழ்நிலையைத் திட்டமிட்டு உருவாக்குகிறார்கள்.

அன்னை, அரவிந்தரின் நல்ல நோக்கம் தற்போதைய நிகழ்வுகளால் அடிபட்டுப் போகிறது. ‘ஆரோவிலியன்கள் எல்லாருமே அரவிந்தருமல்ல, மிரா அல்ஃபஸ்ஸாவுமல்ல’ (ப.103). ஆரோவிலுக்கு எதிரான கருத்துக்கள் மாதவன் வழியாகச் சொல்லப்படுகின்றன. நாவல் முழுக்க அன்னை, அரவிந்தருக்கு எதிரான பார்வை இருக்கிறது. அன்னை, அரவிந்தரின் நிலைப்பாடுகள் விமர்சிக்கப்படுகின்றன. “முடிகொட்டிய நரைத்த தலைக்கு ஒரு சல்லடைத் துணியை முக்காடிட்ட சூன்யக்காரி போல ஒரு மூதாட்டி” (ப.39) என்கிற அன்னையின் முகத் தோற்றத்தைச் சொல்லும் வரிகள் அன்னையின் பக்தர்களுக்குப் பேரதிர்ச்சியைத் தரும். அன்னையின் கண்கள்தான் பிரசித்தமானவை. மாறாக, இந்த நாவலில் அன்னையின் ‘குரல்’ பேசுகிறது. பிரான்சிலிருக்கிற மீராவை (நாவலின் நாயகி) இந்தக் குரல்தான் தொந்தரவு செய்கிறது. நாவலின் தொடக்கத்தில் வருகிற அந்தக் குரல், இறுதியில் மீரா கற்பழிக்கப்பட்டபின்தான் வருகிறது. மீராவை இங்கு அழைத்து வந்த குரல், ஆரோவிலின் பெருமைக்குக் களங்கம் செய்கிறவர்களை அழிக்க விரும்பும் குரல்.. அவள் கற்பைக் காப்பாற்ற முன் வரவில்லை. ‘இறந்த காலம்’ நாவல், அன்னையின் கடந்த (இறந்த) கால வாழ்க்கையைக் கொஞ்சம் அலசுகிறது. துய்மோன், ஆல்பர்ட் கொல்லப்பட்ட பிறகு, ஆரோவில் களங்கங்களைப் போக்கிய பிறகு,  அன்னையின் இந்தக் குரலில் அமைதி ஏற்படுவதாக நாவல் முடிகிறது.

நாவலின் மற்றொரு தளம் – புதுச்சேரி அரசியல். இறந்த காலம் – புதுச்சேரியின் கடந்த காலம். புதுச்சேரியிலிருந்து பிற நாடுகளுக்கு, குறிப்பாக, இந்தோ சீனாவிற்குப் (சைக்கோன்) புலம்பெயர்ந்தவர்களின் வாழ்க்கைச் சூழலையும், அவர்கள் ஏமாற்றப்பட்ட வரலாற்றையும் சொல்கிறது. சாதி ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுபட, சமத்துவ உரிமையைப் பெற விரும்பி பிரெஞ்சு தேசத்தின் காலனி ஆதிக்க நாடுகளில் வாழும் மக்கள் ‘ரெனோன்சியாசியோன்’ (La renonciation) எடுத்துக் கொள்வார்கள். அவ்வாறு மாறியவர் ‘ரெனோன்சான்’ (காலனிவாசி) எனப்படுகிறார். சுப்பராயன் அப்படி ரெனோன்சானாக, ஃபெலிக்ஸ் சுப்பராயனாக மாறிக்கொண்டார். சிங்காரவேலர் எதுவார் என்று மாறிக்கொண்டார். இவர்கள் சிப்பாய்களாக பிரெஞ்சு தேசத்திற்காகப் போர்க் களத்தில் உயிரைக் கொடுக்கப் பயன்படுத்தப்படுகிறார்கள். அதாவது ரெனோன்சானாவதற்கு இது ‘இரத்த வரி. ஆங்கிலேயக் காலனியாதிக்கத்தை மட்டுமே அறிந்திருந்த தமிழ்ச் சூழலுக்கு இந்தப் பிரெஞ்சிந்தியக் காலனியாதிக்கச் சிக்கல்கள் புதிது. பிரெஞ்சு தேசத்தில் மூன்று வகையான மக்கள் இருக்கிறார்கள். பூர்வீகப் பிரெஞ்சு மக்கள், கிரேயோல் மக்கள் (தாய் அல்லது தந்தை இருவரில் ஒருவர் ஐரோப்பியர்), ரெனோன்சான் மக்கள். இவர்களில் ரெனோன்சான் மக்கள் சரிசமமாக நடத்தப்படுவதில்லை. பதவி, வேலை, ஆடம்பர வாழ்க்கை, சாதியத் தடைகளிலிருந்து விடுதலை என ஆசை வார்த்தைகாட்டி, இந்தோ சீனாவுக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்ட புதுச்சேரி மக்களின் நிலையை சுப்பராயன், சிங்காரவேலர், வேதவல்லி வழி நாவலாசிரியர் புலப்படுத்துகிறார். அதே காலகட்டத்தில் இந்திய விடுதலைப் போராட்டங்கள் பிரெஞ்சிந்தியப் புதுச்சேரியில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் குறித்தும் விளக்குகிறார். சைக்கோனின் நிகழ்வுகளை வேதவல்லியும், புதுச்சேரி அரசியல் நிகழ்வுகளை அவரது தம்பி சதாசிவமும் ஒருவருக்கொருவர் எழுதும் கடிதங்கள் மூலமாக வாசகர்களுக்குத் தெரியப்படுத்துகிறார்.

புதுச்சேரி நிகழ்வில் அரவிந்தர் ஆஸ்ரமம் அமைத்தது, ஆரோவில் உருவாக்கப்பட்டது, காந்தியின் புதுச்சேரி வருகை, அரவிந்தரைச் சந்திக்க காந்தி தூது அனுப்பியபோதும் அரவிந்தர் மறுப்பு தெரிவித்தமை, இந்தோ சீனா வங்கி, புதுச்சேரி அரசியலின் நாயகன் ‘வி.எஸ்’ எனப்படுகிற வ. சுப்பையாவின் அரசியல் போராட்டங்கள், பிரெஞ்சிந்திய வாலிபர் சங்கம், சவானா மில், ரோடியர் மில், கெப்ளே மில் தொழிலாளர்களின் போராட்டங்கள், துப்பாக்கிச் சூடு, 12 பேர் உயிரிழப்பு, கவர்னர் எதுவார் குபேர் என்பவரின் அரசியல் மீதான விமர்சனம் எனப் பல பக்கங்களை நாவலாசிரியர் விரிவாக விளக்கிச் செல்கிறார். ஆலைக்கு எதிரான போராட்டத்தில் 12 பேர் உயிரிழந்ததை, தற்போதைய தூத்துக்குடி துப்பாக்கிச் சூட்டில் 13 பேர் உயிரிழந்த உணர்வெழுச்சியோடு பொருத்தி எழுதியிருக்கிறார்.

வரலாற்றுப் புனைவை எழுதும்போது, நிகழ்வை எழுதுகிற அதேநேரத்தில், கற்பனையும், படைப்பாற்றல் மிக்கவராகவும், தனித்த பாத்திரங்களை உருவாக்கி, ரசனை குன்றாமல் நாவலை எழுதிச் செல்கிறார். நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா அவர்களின் தனித்திறமையே கதைசொல்லும் உத்திதான். கதையில் ஏற்படுத்துகிற சுவாரஸ்ய முடிச்சுகள், வாசகர்கள் கண்டுபிடிக்கிற அளவில் ‘பொடி’ வைத்து எழுதுகிற எழுத்து நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா அவர்களுடையது. இந்த நாவலில் மட்டுமல்ல, அவரது எல்லாப் படைப்புகளிலும் இந்தத் தனித்திறனைப் பார்க்கலாம். நாள், தேதியிட்டு காலத்தை மாற்றி மாற்றி எழுதும் உத்தி இவருடைய பொதுவான தன்மை. கடந்த காலத்திற்கும், நிகழ்காலத்திற்குமாக இவரது மொழி, கதை சொல்லும் உத்தி மாறி, மாறிப் பயணிக்கும். காலத்தை இணைக்கும் புள்ளியைக் கூர்ந்த அவதானிப்புடன் செய்கிறார். நிகழ்கால அரசியலை; சம்பவங்களை; அரசியல்வாதிகளைக் குறிப்பால் உணர்த்தும் முறையைக் கைக்கொண்டிருக்கிறார்.

மீரா, ஜெஸிக்கா, மாதவன் தவிர பிரான்சிலிருக்கும் மீராவின் தாய் இஸாபெல், அவரது இரண்டாவது கணவர் லூயிஸ், புதுச்சேரியில் மாதவனின் குடும்பம், மீரா தங்கும் வீட்டில் ஆல்பர்ட்-தேவகி, ஆரோவிலியன் துய்மோன், நர்மதா, கலைவாணி முதலியோர்தான் கதாபாத்திரங்கள். அரூபப் பாத்திரங்களான வேதவல்லி, சதாசிவம் கடிதங்களின்படி மாதவனும், மீராவும் திருமண முறை உறவினர்கள். இந்த முடிச்சை அவிழ்ப்பதில்தான் நாவலின் சுவாரஸ்யம் இருக்கிறது. வேதவல்லியின் மற்றொரு தம்பி சிங்காரவேலர் புதுச்சேரியிலிருந்து இந்தோ சீனாவிற்குச் சென்று, அங்கு வியட்நாமியப் பெண்ணை மணம் செய்து, அங்கிருந்து ஆப்பிரிக்காவுக்குச் செல்வதாகச் சொல்கிறது வேதவல்லியின் கடிதம். மீரா தன்னுடைய தாத்தா பற்றிக் குறிப்பிடும்பொழுது, இதே குறிப்பைச் சொல்கிறாள். கதாபாத்திர உறவுகளை சஸ்பென்ஸாக வைத்து, வாசகர்கள் கண்டுபிடிக்கும்படியான எழுத்து முறை இவருடைய மற்ற நாவல்களிலும் காணப்படுகிறது. மீராவின் தாய் இஸாபெல்லும் புதுச்சேரியில் வல்லுறவுக்கு ஆளாகிறாள். மீராவின் தந்தை யாரென்றே தெரியாத சூழலில், துய்மோனாக இருக்கலாம் என இஸாபெல் கூறுகிறாள். துய்மோன் – இந்தப் பெயர் ஏன்? 1735ஆம் ஆண்டு கவர்னராகப் புதுவைக்கு வந்தவர் துய்மா. இவர் ஏழு ஆண்டுகள் ஆட்சியில் இருந்திருக்கிறார். அவரைக் குறிப்பிடும் விதமாக இந்தக் கதாபாத்திரம் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறதோ என ஐயம் தோன்றுகிறது.

ஆசிரியர் எந்த ஒரு கதாபாத்திரத்தையும் வீணாக்கவில்லை. சாதாரணமாக ஒருமுறை டிராப் செய்கிற டிரைவர்கூட இறுதியில் மறுபடியும் வருகிறார், மணிகண்டனாக. மீராவின் திட்டங்களுக்கு உறுதுணையாக. மீராவை ஆரோவில் நகரில் சைக்கிளில் பின்தொடர்கிற பத்திரிகையாளர், விமான நிலையத்தில் தற்செயலாகப் பக்கத்தில் அமர்பவர் நாவலின் இறுதியில் மீண்டும் வருகிறார்கள். முதலில் ஒரு முடிச்சு அல்லது ஒரு கேள்வி. அதற்கு நாவலின் ஏதோ ஒரு பக்கத்தில் விடை என்கிற ரீதியில் நாவலின் சுவாரஸ்யம் கூட்டுகிறார்.

அண்மையில் தமிழகத்தில் குழந்தைக்குச் சாக்லேட் கொடுத்தவர்களைக் குழந்தை கடத்தல் கும்பலென அடித்துக் கொன்ற (உண்மை) செய்தியை, இரண்டாகப் பிரித்து, முன்பின் தெரியாதவர்களிடம் குழந்தை சாக்லேட் பெறுவது குற்றமாகப் பார்க்கும் நாடு இது என்று ஒரு பகுதியிலும், குழந்தை கடத்துபவர்கள் எனத் தவறாகச் சித்திரிக்கப்பட்டு, இருவரையும் ஊர் மக்கள் அடித்துக் கொலை செய்கின்றனர் என்பதை இறுதிப் பகுதியிலும் அமைத்திருக்கிறார்.

‘இறந்த காலம்’ நாவல் புதுச்சேரியில் பெரிய கவனத்தைப் பெற்றிருக்க வேண்டும். அன்னை, அரவிந்தர் ஆஸ்ரமவாசிகளால் இந்த நாவல் நிச்சயம் விமர்சிக்கப்பட வாய்ப்பிருக்கிறது.

*****

1தமிழர்கள்

A. புதுச்சேரி நகரசபை

B. உ.வே.சா. இல்லம்

நன்றி: தி இந்து

2. விகடன் எஸ். பாலசுப்பிரமணியத்தின் மறைவு

விகடன் குழுமத்தின் தலைவர் பாலசுப்பிரமணியத்தின் மறைவுச் செய்தியை ‘தி இந்து’ வில் வாசிக்க நேரந்தது. அவரின் பெருமைகளை பட்டியலிட அவசியமில்லை வெகுசன இதழ்கள் இன்றைக்கு நவீன இலக்கியத்தைபரவலாக அறியக் காரணமானவர். தமிழர்களின் பாமரத்தனமான கலை இலக்கிய இரசனையை உயர்த்தியதில் பெரும் பங்கு ஆற்றியிருக்கிறார். இலக்கிய வட்டம் மட்டுமே அறிந்திருந்த படைப்பாளிகளை வெகுசன மேடைக்கும் கொண்டு சென்றவர். தி இந்து தமிழ் தினசரி அவரைக் குறித்து எதைச் சொல்லவேண்டுமோ அதை நன்றாக எழுதியுள்ளது. ஆனால் அவரை சிறையில் அடைத்து பெருமைபெற்ற முதலமைச்சரையும் அவரது கட்சியையும் எழுதும் வேளையில் மறதி குறுக்கிட்டிருக்கிறது.
3. பாரீஸில் அம்பை

உயிர்நிழல் லட்சுமி நவம்பர் மாதத்தில் அம்பைக்கு ஒரு நிகழ்வை பாரீஸில் ஏற்பாடு செய்திருப்பதாகத் தெரிவித்தார். பின்னர் அந்நிகழ்வு டிசம்பர் 13 அன்று நடப்பதாக தகவல் வந்தது. புதுச்சேரி நண்பர்களுக்கும் தெரிவித்தேன். இதே பகுதியில் அந்நிகழ்வு பற்றி குறிப்பிட்டிருந்த அறிவிப்பில் தேதி உள்ளது, ஆனால் அதனை புதுச்சேரி நண்பர்களுக்குத் தெரிவித்தபோது தேதியைக் குறிப்பிட தவறி இருக்கிறேன். உண்மையில் அக்கறை இருப்பவர்கள் எழுதிக் கேட்பார்கள் என்று நினைத்தேன். அந்த நல்ல காரியத்தைச் செய்தவர்கள் ஒன்றிரண்டுபேர்தான். அவர்களிலும் கலந்துகொண்டவர் நண்பர் முத்துகுமரன் மட்டுமே. அவர்கூட அம்பை எழுத்துக்களைப் படித்திருக்க வாய்ப்பில்லை. முத்துக்குமரன் தவிர பிரெஞ்சில் சிறுகதைகள் எழுதிவரும் மத்மசல் ‘மிரெய் சாந்த்தோ’வும் காந்தியைக்குறித்து அண்மையில் புத்தகமொன்று எழுதியுள்ள திரு ஜோசெப் தம்பியும்  வந்திருந்தார்கள். ஏற்பாடு செய்திருந்த இடத்தைக் கண்டுபிடிப்பது பெரும்பாடாக இருந்தது. நண்பர்கள் மத்மசல் மிரெய் மற்றும் ஜோசெப் தம்பி இருவரும்  ‘தேடல்’ இக்கட்டிலிருந்து என்னைக் காப்பாற்றினார்கள். அவர்கள் உதவவில்லையெனில் நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொள்ளாமலேயே திரும்பியிருப்பேன். ஒருவழியாக அங்குபோய்ச்சேர்ந்தபோது நிகழ்ச்சி ஆரம்பித்திருந்தார்கள். அம்பை இன்னும் பேசத்தொடங்கவில்லை என்பது ஆறுதலாக இருந்தது. இங்கே ஒன்றை குறிப்பிட்டாகவேண்டும் அம்பையை வாசிக்காத முகங்களே இடத்தைப் பிடித்திருந்தன. வாசித்திருக்கக்கூடும் என்று நம்பிய இலங்கைத் தமிழ் எழுத்தாள நண்பர்களையும் காணமுடியவில்லை. அம்பையின் பேச்சு monotonous ஆக இருந்தது. பெண்ணியம் குறித்து புதிதாக ஏதேனும் அவருக்குச்சொல்ல இருக்கலாம் என்று சென்ற எனக்கு பெரும் ஏமாற்றம்.
4. நண்பர் பெஞ்சமின் லெபொவுடன் சந்திப்பு

அம்பையின் வரவு குறித்த செய்தியை பிற புதுச்சேரி நண்பர்களுக்குத் தெரிவித்ததுபோன்றே அவருக்கும் தெரிவித்தேன். ஒருவருடத்திற்கு முன்பு தான் இதயச்சிகிச்சை பெற்றதைக்குறிப்பிட்டு தற்போது அதிகம் வெளியிற் செல்வதில்லை என  மடலிட்டிருந்தார். எனவே அவரைப் பார்த்துவிட்டு வரலாம் எனச்சென்றேன். தெளிவாக முகவரியைக் குறிப்பிட்டிருந்தார், இடத்தைக் கண்டுபிடிப்பதில் எவ்விதச் சிக்கலுமில்லை. இந்த வயதில் எதிர்பார்க்கக்கூடிய பிரச்சினைகள்தான். உற்சாகமாக, எப்போதும்போல சுவாரஸ்யமான உரையாடலைத் தொடங்கினார். அறிவு ஜீவிதத்துடன் கூடிய தமிழ்த் தம்பதிகள் பிரான்சில் அபூர்வம். பெஞ்சமின் தம்பதிகள் விதிவிலக்கு. ஒரு மணிநேரம் இலக்கியம், தமிழ்நாடு, தமிழர்கள் என்று பேச்சு இருந்தது. அம்பை நிகழ்ச்சி இல்லையெனில் கூடுதலாக ஒருமணி நேரம் பேசிவிட்டு வந்திருக்கலாம். சகோதரிகள் திருமதி சிமோன் – திருமதி லூசியா லெபொ பொறுப்பேற்று நடத்தும் வலைத்தளத்தில் நண்பர் பெஞ்சமின் லெபொ (எழிலன்) எழுதியுள்ள பாரீஸ் பாதாளசாய்க்கடைகள் கட்டுரை அவசியம் வாசிக்க வேண்டியது:

http://francekambanemagalirani.blogspot.fr/
————————————————————

“இன்னும் நல்லா இழு”

“எனக்கு முடியலைடா”!

” தோ பாரு! நல்லா உதடுகளை முன்தள்ளிக்குவித்து, ஆள்காட்டிவிரலையும் கட்டைவிரலையும் சேர்த்து பீடிக்கு ஒரு கிடுக்கிப்பிடியிட்டு புகையைத் தம்கட்டி இழுக்கணும்.

” இழுத்தால்”?

” நாளைக்கே என்னைப்போல பெரிய மனுஷன் நீ!” -சொல்லிவிட்டு கலகலவென்று சிரிக்கிறான். அப்போ என்ன வயசிருக்குமென்று நினைவிலில்லை. ஏழாம் வகுப்பு கோடைவிடுமுறையென்று ஞாபகம். வாள் கொண்டு மரம் அறுப்பதற்காக பெரிய பள்ளம் தோண்டிவைத்திருந்தார்கள். பள்ளத்தின் இருகரையையும் பிடிமானமாகக்கொண்டு நீள்வாக்கில் மரம் போடப்பட்டிருக்கும் பள்ளத்தில் ஒருவரும் மேலே ஒருவரும் நின்றுகொண்டு மேலும் கீழுமாக சீரான கதியில் வாளை இழுப்பார்கள். அப்பள்ளந்தான் முதலும் கடைசியுமாக பீடியைக் குடித்துப்பார்க்க எனக்கு பயிற்சிகளமாக அமைந்தது. எனக்குக் குரு மண்ணாங்கட்டி.

அவன் பெயர் பதிவேடுகளில் சின்னத்தம்பி என்றிருந்தாலும், அவனுடையை பெற்றோர் மண்ணாங்கட்டியென்றே அழைக்க எங்களுக்கும் அது பழகிப்போயிற்று. அவன் அப்பா ராசு கவுண்டருக்குக் கடைசிகாலத்தில் பிறந்த ஒரே வாரிசு. கிராமத்தில் அப்போது ஆரம்பப் பாடசாலை என்ற பெயரில்கூட எதுவுமில்லை. எங்கள் கிராமத்திலிருந்து அரை கி.மீ தள்ளியிருந்த மற்றொரு கிராமத்திற்குச் செல்லவேண்டும். முதல் இரண்டு வகுப்புகள் அவனுடன் படித்திருப்பேன் பின்னர் நானும் எனது சகோதரரும் இரண்டு ஆண்டுகள் தாத்தா கர்ணமாக இருந்த அனுமந்தையென்ற ஊரிலும், பின்னர் ஐந்தாம் வகுப்பிலிருந்து எங்கள் பாட்டி சமைத்துப்போட புதுச்சேரியிலும் படிப்பைத்தொடர்ந்தோம். மண்ணாங்கட்டி பக்கத்து ஊரில் தொடர்ந்து படித்துவந்த ஞாபகம். பிறகு எட்டாம் வகுப்பிலிருந்து  எங்கள் கிராமத்திலிருந்து ஐந்து கி.மீட்டர் தூரத்திலிருந்த புதுச்சேரி மாநிலத்தைத் சேர்ந்த காலாப்பட்டு என்ற ஊரில் படிப்பைத் தொடர வேண்டியதாயிற்று. மண்ணாங்கட்டியுடனான நட்பு தொய்வின்றி தொடர்ந்தது.

எங்கள் வீட்டில் அவனோடு சேராதே என்று உத்தரவு. இருந்தும் வீட்டிற்குத் தெரியாமல் அவனைத் தேடிபோய் பழகுவேன். எனக்கு அப்போது சிவாஜிபடங்கள் என்றால் பிடிக்கும் அதற்கு இரண்டுகாரணங்கள். அப்பா காங்கிரஸ்காரர் என்பது ஒரு காரணம். மற்றது மண்ணாங்கட்டி. சிவாஜிபோல வசனம் பேசுவான். கிராமத்தில் தெருக்கூத்தோ, நாடகமோ நடந்தால் மறுநாள் அதில் வரும் முக்கிய பாத்திரங்களாக மாறி என்னைப்போல பையன்களைக் கூட்டிவைத்துக்கொண்டு நடித்துக்காட்டுவான். தவலையைத் தலைக்குப்புற கவிழ்த்து நீச்சலடித்துக்கொண்டு மறுகரைக்கு போய்வருவான். பெண்கள் முன்னால் திடீரென்று காற்சட்டையை அவிழ்த்துப்போட்டு நிர்வாணமாக இடுப்பை ஒடித்து ஆடுவான். அவர்கள் ‘எடு துடைப்பக் கட்டையை! ‘எனக்கூவிக்கொண்டு துரத்துவார்கள், நின்று சிரிப்பார்கள், இவனும் பதிலுக்குச் சிரிப்பான். எனக்கு மட்டுமல்ல விடலைப்பருவத்தில் என் வயது பையன்கள் பெண்கள் என எல்லோருக்கும் அவன்தான் ஹீரோ. ஒருநாள் உள்ளூர் குளத்தில் வெகு நேரம் ஆட்டம்போட்டுவிட்டு கரையேறியபோது அவன் போடவிருந்த கால் சட்டையிலிருந்து பீடியொன்று விழுந்தது.

– ஐய்யயோ நீ பீடியெல்லாம் பிடிப்பாயா? எனக்கேட்டேன்.

– நான் பெரியமனுஷன் ஆயிட்டேன் பிடிக்கிறேன்

– எனக்கும் பிடிக்கணும்போல இருக்குது கொடேன்.

– இல்லை ஒரு பீடிதான் இருக்குது, நாளைக்கு உங்க வீட்டுலேயிருந்து காசு எடுத்துவா. பீடி புடிக்கக் கற்றுதரேன்- என்றான்.

மறு நாள் மரமறுக்கும் பள்ளத்தில் அவன் பீடிபிடிக்க எனக்குக் கற்றுதந்தபோது, பதட்டமாக இருந்தது. முதற்புகையைவிட்டபோது அவன் கூறியதைபோலவே சட்டென்று வளர்ந்து பெரிய மனுஷன் ஆன நினைப்பு. ஆனால் வீட்டிற்குத் திரும்பும்போது அச்சம் நெஞ்சுகொள்ள இருந்தது. யாராவது பார்த்திருப்பார்களோ என்ற கவலை. அப்பாவுக்குத் தெரிந்தால் தோலை உரித்துவிடுவாரென்று தெரியும். அவருக்கு அது மகா பெரிய தப்பு. ரொம்பக் கோபக்காரர். அன்றைக்கு ஒளிந்து புகைவிட்டபோது அப்பா முகத்தில் விட்டதுபோலத்தான் இருந்தது. அப்பாவை ஜெயித்துவிட்டதாக உணர்ந்தேன். நன்றாக ஞாபகம் இருக்கிறது வீட்டிற்கு நுழைந்ததும் நான்செய்த முதல் காரியம், அப்பாவின் கதர்த் துண்டை வாய்க்கு நேராகவைத்து, வாயில் இன்னமும் புகை பத்திரமாக இருப்பதைப்போல அதில் பலமுறை ஊதிய ஞாபகம். விடலைப்பருவம் அன்றையதினம் மனதிற் ஏற்படுத்திய இரசவாதத்திற்கு ஒப்பீடுகளில்லை.

*                         *                                       *                                     *

– அப்பா என் பிரண்டுக்கு பிறந்த நாள்.

– நான் காரில் கொண்டுபோய் விடவா.

– இல்லை அவள் அம்மா வந்து அழைத்து போவாங்க, நிகழ்ச்சிக்குப்பிறகு அவங்களே கொண்டு வந்து விடுவாங்க..

-*                                     *                                             *                          *

– பன்னிரண்டு மணி ஆகப்போகுது கம்ப்யூட்டர்ல என்ன பண்ற? வேளையா படுக்கணுமென்று எத்தனை முறை சொல்லியிருக்கேன்.

*                                    *                                       *                                    *

– ஒரு நண்பர் வீட்டுலே திருமணம், வீட்டுக்கு வந்தவங்க உன்னையும் தானே அழைச்சாங்க வாயேன்.

– இல்லை நான் வரலை. நீங்க போயுட்டு வாங்க, எனக்கு யாரையும் அங்கே தெரியாது.

*                              *                                     *                              *-

மேற்கண்ட உரையாடல்கள் எனக்கும் எனது இளையமகளுக்கும் ஆனது. அவளை இலேசாக கண்டித்தால் போதும், சட்டென்று அழுதுவிடுவாள். அவள் அம்மா, “இன்றைக்கு உனது பிறந்த நாளாயிற்றே, வேண்டுமென்பதைச் சொல்லேன், செய்துதரேன்”- என்பாள். எங்களுக்குக் கிடைக்கும் அவளுடைய எதிர்வினை தோளைக்குலுக்கி, உதட்டை பிதுக்குவது. ஏறக்குறைய இதேபோன்றதொரு உரையாடலை, அனுபவத்தைக் கடந்த காலத்தில் எனது பிற பிள்ளைகளுடன் பெற்றிருப்பேன்.

எனது பெற்றோர்களுக்கும் எனக்குமான விடலைப்பருவ உறவு எப்படி?  அப்பா நடைவாசலில் நுழையும்போதே, வீட்டைவிட்டு ஓடிவிடுவேன். அப்பாவின் மூர்க்கம் ஊரறிந்தது. அம்மாவிடம் அப்பா சொல்லுவது, ‘உனக்கு சமைக்கமட்டுமே தெரியும்’. அதையே கொஞ்சம் மாற்றி எங்களிடம், ” நீங்க சின்னப்பையன்கள், உங்களுக்கு ஒன்றும் தெரியாது” -என்பார். இதில் என்னைவிட மூன்று வயது பெரியவராக இருந்த அண்ணனிடத்தும் இதே அபிப்ராயத்தை வைத்திருக்கிறாறே என்பதில் எனக்கு சந்தோஷம். கொஞ்சம் தைரியத்துடன் அவரிடம் நாங்கள் பேசிவிட்டால் போதும், பிறகு இரண்டொரு மாதத்திற்கு  மறக்க முடியாதென்றாகிவிடும்.  தலைமுடி எப்படியிருக்கவேண்டும், சட்டை எப்படி இருக்கவேண்டும். எந்தப் பள்ளிக்கூடத்தில் படிக்கலாம், வீட்டில் என்ன சமைக்கலாம் எல்லாம் அவர்.. அவர்.. அவர். எனது விடலைப்பருவம் அப்பா நிழலில் மூச்சு முட்டி வளர்ந்ததொரு செடி.

சொல்லப்போனால் விடலைப்பருவத்தை உடல் ஏற்றுக்கொண்ட தருணம் தொடங்கி அதன் இயல்புக்குகந்த சில எதிர்வினைகளை நடத்தியிருக்கிறது. உடல், மனம் இவற்றிலேற்பட்ட மாறுதல்களைப் பற்றிய பிரக்ஞையில்லை. விரல் முனையில் ஊடகங்கள் இல்லாதகாலம்.  என்னைச்சுற்றியிருந்த மனிதர்களின் தாக்கமும் குறைவாகவே இருந்தது. எனது தந்தையின் முரட்டு சுபாவத்திற்கு எதிரான குணம் கொண்டிருந்தவர்களை அல்லது அவரது அதிகாரத்திற்கு எதிராகக் கேள்வி எழுப்புவர்களைத் தேடிச்சென்று பழகினேன். எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தால் தயங்கி நிற்பவர்கள் இல்லங்களைத்தேடி  அவர்களுடைய வீட்டுத் திண்ணையில் சென்று அமருவேன். விடலைப்பருவத்தில் முரட்டு அப்பாவிற்கு எதிராக இதுபோன்ற நடவடிக்கைகளால் கொடி பிடித்ததாக நினைப்பு. அப்பா பழுத்த காங்கிரஸ்காரர். எங்கள் ஊர் தமிழாசிரியர் உள்ளூர் எம்.ஜி.ஆர். ரசிகர்களுடன் சேர்ந்துகொண்டு கிராமத்தில் முதன் முறையாக தி.மு.க கொடியை ஏற்றிவிட்டார். அப்பா அவரைக் கன்னத்தில் அறைந்துவிட்டார். கொடிக்கம்பமும் சின்னாபின்னமானது. நான் தி.மு.க அனுதாபியானது அப்படித்தான். அப்பாவின் மேலிருந்த கோபம் தமிழாசிரியரைக் கொண்டாட உதவிற்று, அவர் வீட்டிற்கு அடிக்கடி போக ஆரம்பித்தேன். அவருக்கு விடலைப் பருவத்தில் ஒரு பெண் இருந்ததும் காரணமாக இருக்கலாம்.

முதன் முதலாக எனது குமர பருவம் உணர்த்தப்பட்ட அனுபவம் மறக்க முடியாதது. அப்போதெல்லாம் அமெரிக்க அரசாங்கம் இந்திய பள்ளி மாணவர்களுக்கு பால் மாவும், மக்காச்சோள மாவும் CARE என்ற அமைப்பின் கீழ் இலவசமாக வழங்கிவந்தார்கள். இரண்டுமாதத்திற்கு ஒரு முறை, யூனியனுக்குச் சென்று அப்பொருட்களை எடுத்துவரவேண்டும். ஒருவாரமாக பெய்து கொண்டிருந்த மழையில் ஏரிகுளங்களெல்லாம் நிரம்பிவழிந்தன, கலிங்கல் வழிந்து ஓடையில் இடுப்பளவு தண்ணீர். கிராமத்திற்கு வந்திருந்த நான், உள்ளூர் பையன்களுடன்  கேர் பொருட்களைக்கொண்டுவர அவர்களுடன் தயாரானேன். ஆசிரியை முன்னால் போய்க்கொண்டிருக்கிறார். பையன்கள் நாங்கள் அவர் பின்னால் போய்க்கொண்டிருந்தோம்.

– என் பின்னாலேயே வரவேண்டும், ஆங்காங்கே தண்ணீர் குளம்போல நிற்கிறது, நீங்கபாட்டுக்கு எங்கேயாவது போய் தண்ணிரில் மாட்டிக்கொள்ளப்போகிறீர்கள் என்று ஆசிரியை எச்சரித்திருந்தார்.

எங்களுக்கு முன்னால் நடந்துகொண்டிருந்த ஆசிரியை திடீரென்று ஒரு புதர் மறைவில் ஒதுங்க நாங்கள் அவரைச் சூழ்ந்துகொண்டு பின்னால் போய் நிற்க, அவர் பதற்றத்துடன் எழுந்து எங்களை முறைத்ததையும், “- ஏண்டா தடிப் பசங்களா ஒரு பொம்மனாட்டி அவசரத்துக்கு ஒதுங்கிறதைப் புரிஞ்சுங்க மாட்டீங்களா? எனக்கேட்டுச் சிரித்ததையும் ஜென்மத்திற்கு மறக்கமுடியாது.

அப்போதும் மண்ணாங்கட்டிதான் பதில் சொன்னான்:

– நீங்கதானே டீச்சர் உங்க பின்னாடியே வரச்சொன்னீங்க!

– நீ பிஞ்சிலேயே பழுத்தவனாயிற்றே என்பது ஆசிரியையிடமிருந்து வந்த பதில். அவள் சொன்னவாக்கு கூடிய சீக்கிரம் பலித்தது. நான் பத்தாம் வகுப்பில் சேர்ந்திருந்தபோது, அவனுக்குத் திருமணம் ஆகிவிட்டது, நான் புமுகவகுப்பு படிக்கிறபோது இரண்டு குழந்தைக்கு அவன் தகப்பன். நான் கல்லூரியில் சேர்ந்தபோது இறந்துபோனான்.

எட்டாவது வகுப்பில் ஆரம்பித்து கல்லூரியில் புகுமுக வகுப்புவரை எனது குமரப்பருவம் நீடித்ததாகச் சொல்லலாம். துளசி என்ற ஆசிரியர் எங்கள் ஊரில் தங்கி பக்கத்து ஊர் பள்ளியில் பணியாற்றினார். வெகு சன பத்திரிகைகள் பலவும் அவர் வீட்டிற்கு வரும். அவர் படித்து முடித்த மறுகனம் அவற்றை வீட்டிற்குக்கொண்டுவந்து படிப்பேன். விடலைப்பருவ இச்சைகளை, தேடல்களை கூர்தீட்டியவை அவை. ஜெயராஜ் படங்களுக்காகவே சுஜாதாவை வாசிக்க நேர்ந்ததும் விடலைப்பருவத்தில் நிகழ்ந்ததுதான்.  ஒரு முறை வீட்டில் திதி கொடுக்கவேண்டுமென்று மாவிலையும் சுள்ளியும் ஒடித்துவரசொல்கிறார்கள்.  கையெட்டும் தூரத்தில் சுள்ளிகள், மாங்கொத்து. ஒடிக்கமுடியும் என்கிறபோதும், உறவுக்கார கன்னிப்பெண்ணொருத்தியைக் பார்த்த வேகத்தில் எவரெஸ்டில் ஏறுவதாக நினைத்துக்கொண்டு மடமடவென்று மரத்தில் ஏற, தாங்கிய கிளை முறிய, விழுந்ததைத் தொடர்ந்து  கட்டுபோட ஒரு மாதம் புதுச்சேரில்லருகில் ஓட்டேரிப்பாளையம் என்ற ஊருக்குப் போய்வந்ததற்கும் பருவக்கோளாறுக்கும் சம்பந்தமிருக்கிறது. விடலைப்பருவம் உடைகள் விஷயத்தில் அக்கறைகொள்ளவைத்திருக்கிறது. சொற்களை கவனமாக உச்சரிக்கவைத்திருக்கிறது. ஆசிரியர்களைக்காட்டிலும் ஆசிரியைகளிடத்தில் கூடுதலாக மரியாதை செலுத்தவைத்திருக்கிறது. இதற்கு நேர்மாறாக ஆசிரியர்கள் எங்கள் வகுப்புத் தோழிகளிடம் கடலைபோட்டிருக்கிறார்கள்.

அவர் எங்கள் அறிவியல் ஆசிரியர். அவள் எங்கள் வகுப்பு தோழி. எப்போது பாடினாலும் பி. சுசீலாவின் ‘நீ இல்லாத உலகத்திலே’ என்றபாடலை இனிமையாகப் பாடுவாள்.  அவள் பாடியதெல்லாம் அந்த அறிவியல் ஆசியருக்காகவென்று பின்னர்தான் தெரிந்தது. இருவருமாக சேர்ந்துகொண்டு பையன்களாகிய எங்களை நன்றாக ஏமாற்றியிருந்ததை காலம் தாழ்ந்தே புரிந்துகொண்டோம். அவள் வயதென்றாலும் எங்களை அவர் விடலைப்பையன்களாகக்கூட நடத்தவில்லை. அதற்குப் பிறகு ஒன்பதாம் வகுப்பிலிருந்து பதினோறாம் வகுப்புவரை எங்களுக்கு அறிவியல் பாடம் எடுத்தவர் ஓர் ஆசிரியை, திருமணம் ஆகாதவர். அவர் அறிவியல் பாடங்களுக்கு கையேட்டில் படம் வரைகிறபோதெல்லாம் ஆங்கிலத்தில் நன்றாக இருக்கிறது, அழகாக இருக்கிறதென்று எழுதுவார். அவரும் நல்ல சிவப்பு, அழகுவேறு.  எனக்கும் நித்தியானந்தம் என்றொரு சக நண்பனுக்கும் அவரிடம் பாராட்டைப்பெறுவதில் கடுமையான போட்டி இருந்தது. ஆசிரியருக்குப் பதிலாக ஆசிரியைகளாக இருந்து பாடமெடுத்திருந்தால் எல்லாவற்றிலுமே கூடுதலாக மதிப்பெண்பெற்றிருப்போமென நினைக்கிறேன்.

விடலைப்பருவத்தை எப்படிக் கடந்துவந்தேன் என்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. எபோது ஆரம்பித்தது எப்போது முடிவுக்குவந்ததென்பதைத் துல்லியமாக நூல் பிடித்து பிரித்துணர்ந்த அனுபவம் எனக்கில்லை. ஆனாலும் இதுவும் அதுவுமாக அலிஸ்ஸ¤க்குத் திறந்த விந்தையுலகம் எனக்கும் திறந்து வண்ணமயமான அனுபவங்களை வழங்கியிருக்கிறது. குமரப்பருவத்தில் புதுவீடுகட்டி குடித்தனம்போனதுபோல ஒவ்வொரு அறையாக எட்டிப்பார்த்து, கதவைத் திறந்து, காலெடுத்துவைத்து, பாய்போட்டோ போடாமலோ உட்கார்ந்து, எழுந்து, நடந்து, வாசங்களை நுகர்ந்து, கடந்த தருணங்களும் சிதைந்த கனவுகளும் எத்தனையெத்தனை?

அன்ன போழ்தினிலுற்ற கனவினை

அந்த மிழ்ச்சொலி லெவ்வணஞ் சொல்லுகேன்? (பாரதி)

————————-