பத்ரிக் மொதியானோ -நோபெல் பரிசு!

 பிரான்சு நாட்டில் வாழும் இந்தியன் என்றவகையில் இருவகையில் பெருமை.

முதலாவதாக அமைதிக்கான நோபெல்பரிசை பாகிஸ்தானிய சிறுமிக்கும் இந்தியருக்குமாக பகிர்ந்தளிந்து எல்லைச் சண்டையைத் தற்காலிகமாக நார்வே நோபெல் பரிசு நிறுத்திவைத்திருக்கிறது. பரிசுக்குறியவர்கள் இருவரும் இளஞ்சிறார்களுக்காக உழைத்திருக்கிறார்கள் என்கிறது தேர்வுக்குழு.

இரண்டாவதாக – பிரெஞ்சு இலக்கியத்திற்கு கிடைத்துள்ள நோபெல் பரிசு. ஒரு சிலருக்கு நோபெல் பரிசு கிடைக்க வாய்ப்புகளுண்டு என நான் நம்புபவர்களில் மிஷெல் ஹூல்பெக், பத்ரிக் மொதியானோ உண்டு, பிலிப் சொலியெ கூட அதற்கான தகுதிகொண்டவர்தான். ஒரு நண்பரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, பிரெஞ்சு இலக்கியத்தை பரிசீலித்தபிறகே பிறமொழிகளில் வந்த நூல்களைத் தேர்வுகுழுவினர் தங்கள் கவனத்தில் கொள்கின்றனர் என்றார். அவர் சொல்வது உண்மையாகவும் இருக்கக்கூடும். இலக்கியத்திற்கான நோபெல் பரிசுபெற்ற உலக நாடுகளில் பிரான்சு முதலிடத்தைப் பெறுகிறது. இதுவரை 57 நோபெல் பரிசுகளை வென்றுள்ள பிரான்சு இலக்கியத்திற்கு மட்டும் 15 பரிசுகளை வென்றுள்ளது. அமெரிக்காவும், பிரிட்டனும் முறையே இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது இடத்தில் இருக்கின்றன.

பத்ரிக் மொதியானோவின் சிறுகதையை ஏற்கனவே மொழி பெயர்த்து திண்ணை இணைய இதழில் வந்துள்ளது. பின்னர் காலசுவடு வெளியீடான ‘உயிர்க்கொல்லி’ தொகுப்பிலும் இக்கதை உள்ளது நண்பர்களுக்காக:
சேன் நதி –
பத்ரிக் மொதியானோ

இடம் பூலோஞ், புவான்-துய்-ழூர் என்ற ஆற்றோர வீதி. சூரியனின் ஒற்றைக் கதிரொளியில் பிரகாசித்த கட்டடமொன்றின் சுவரில் பிளாஷ்’ (Blache) என்று நீல வண்ணத்தில் எழுதப்பட்டிருந்தது, எழுத்துக்கள் மங்கியும் உரிந்துமிருந்தன. ‘அருகிலிருந்த காப்பிக் கடைக்காரனிடம் விசாரித்தேன். அவன், .’பிளாஷ்’ என்ற பேரில் வெகுகாலத்திற்குமுன் சந்தின் தொங்கலில் சைக்கிள் கடையொன்றை நடத்தியவன் இறந்துவிட்டதாகவும், அவனது ஒரேமகள் தனக்கென ஒரு வாழ்க்கையைத் தேடிக்கொண்டு இளம்வயதில் புறப்பட்டுப் போனவவள், பிறகு திரும்பவேயில்லை”, என்றான்.

‘பிழு'(1) வின் தாயார்க்காரியான ‘கோந்த்தெஸை'(2) நினைத்துக்கொண்டேன். முதலாம் அல்பெர் வீதியிலிருந்த தொகுப்பு வீட்டிலிருந்த மேசையைக் குடைந்தபோது ‘பிளாஷ் ஒதெத்’ என்ற பெயரில் அடையாள அட்டையொன்று கையிற் கிடைத்தது. அடையாள அட்டையின் நிழற்படத்தினை பார்த்த மாத்திரத்தில் அவள் ‘பிளாஷ் ஒதெத்’ என்று புரிந்துவிட்டது. பாதையைத் தொலைத்துவிட்டு அலைகிறபோது, அதிர்ஷ்டவசமாக ஏதாவது நேரும், அப்படித்தான் எனக்கும் நடந்தது. ஒருநாள் மாவட்ட நிருவாக அலுவலகத்தில், “‘பிளாஷ்’ என்ற பெயரில் தகவல் ஏதேனும் கிடைக்குமா”, என்று அங்கிருந்த பெண் உதவியாளரை விசாரிக்கப்போக, அவள் கொஞ்சம் நல்லமாதிரியென நினைக்கிறேன், நான்கைந்து பக்கங்கள் தேறும் கையிற் திணித்தாள்.

அப்பெயர் பட்டியல்கள் தட்டச்சிலிருந்தன: சேன் நதியும் மார்ன் நதியும் சந்திக்கிற ஷராந்தோன் பக்கமிருந்த இரவுவிடுதிகளையெல்லாம் வலம் வந்தாயிற்று.

பட்டியலில் இருந்த பெயர்களில் பிளாஷ் ஒதெத், வயது பதினெட்டு, 23-bis, கே துய் புவான் துய் ழூர், பூலோஞ்- என்பதுமொன்று.

முதலாம் அல்பெர் வீதி, பூலோஞ் -ஆற்றோர சாலை பக்கமிருந்த ‘பிளாஷ்’ பெயர்கொண்ட சைக்கிள்கடை, தடிச்சி மதெலின் லூயி தனது சொகுசுப்படகை நிறுத்திவைக்கிற புத்தோ தீவு, நதியின் மற்றபக்கம், ஷரந்த்தோன் பாலம்.. அத்தனையும் சேன் நதியோடு சம்பந்தப்பட்டவைதான். ஏன், பிழுவின் கண்களை நினைத்துக்கொள்ளும்போதுகூட சேன் நதியின் நிறம்தான் எனக்கு நினைவுக்கு வருகிறது.

*******

அப்போது எனக்குப் பதினெட்டு வயது. நாடகப் பட்டறையில் பயிற்சி எடுத்துக்கொண்டிருந்த நேரம் – பள்ளிக்கு, ‘மரிவோ நாடகப்பயிற்சி அரங்கம்’ என்று பெயர். அந் நாடகப்பட்டறை மாணவர்களில் ‘பூபூல்’ என்றழைக்கபட்டத் தடியனைத் தவிர வேறெவரும் தொழில்முறை நாடக நடிகர்கள் இல்லை. பள்ளியில் வாரத்திற்கு மூன்றுமுறை மொத்த மாணவர்களுக்குமாகச் சேர்த்து, எங்கள் பயிற்சி ஆசிரியையால், ‘பொது வகுப்பு’ எனப் பெயர் சூட்டப்பட்ட சிறப்பு வகுப்புகள் நடந்து வந்தன, நான் தவறாமல் அவ்வகுப்புகளுக்குச் செல்வேன். நாடகப் பட்டறையை நிர்வாகியும் எங்களுக்குப் பயிற்சி ஆசிரியையுமாக இருந்த பெண்மணி ஒரு காலத்தில் ‘பிரெஞ்சு நாடகத்துறையில்’ தீவிரமாக உழைத்தவள். தனது பணிக்காலம் முடிவுக்கு வந்த நேரத்தில் நாடகத்துறையிலிருந்த ஈர்ப்பும், வெகுசனத் தொடர்பில் கொண்டிருந்த பற்றுமே ‘எத்துவால்’ அருகே, ‘மரிவோ நாடகப்பயிற்சி அரங்கத்தை’ அவள்’ தொடங்குவதற்குக் காரணங்களாகச் சொல்லப்பட்டன. ‘வழக்கமான மேடை நாடக அரங்குகள், திரை அரங்குகள், கேளிக்கை விடுதிகள் ஆகியவற்றிற்குத் தான் எதிரியென்று ‘மரிவோ நாடகப்பயிற்சி அரங்கம்’ வெளியிட்டத் துண்டு பிரசுரங்கள் தெரிவித்தன.

‘பொது வகுப்பு’ என்கிறபோதெல்லாம் இரவுடன் கூடிய கடும்பனிக்காலம் நினைவுக்கு வருகிறது. இரவு எட்டு மணியிலிருந்து பத்தரைமணி வரை எங்களுக்கு வகுப்பு. வகுப்பு முடிந்ததும் இருட்டில் கலப்பதற்கு முன்பாக பூபூலும் நானும் உரையாடியபடி வெளியேறுவோம். எங்கள் உரையாடலில் வேறு சிலரும் கலந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் ‘புபூல்’, ‘சோனியா ஓ தொய்யே’ என்ற இரண்டு பெயர்களைத்தான் என்னால் இப்போது ஞாபகப்படுத்த முடிகிறது..

‘மரிவோ நாடகப்பயிற்சி அரங்கத்தின்’ நட்சத்திரமென்று அவளைச் சொல்லலாம். நாங்கள் அனைவரும் கலந்துகொள்கிற ‘பொது வகுப்பிற்கு’ மொத்தத்தில் இரண்டு அல்லது மூன்று முறைதான் அவள் வந்திருப்பாள். எங்கள் நாடகப் பட்டறை ஆசிரியரிடம், தனக்கென பிரத்தியேகமாகப் பாடஞ்சொல்லித் தர ஏற்பாடு செய்துகொண்டது அதற்குக் காரணமாக இருக்கலாம். தனி வகுப்பு என்பது எல்லோராலும் முடிகிற காரியமல்ல- அதற்கெல்லாம் பணம் வேண்டும். அவளைத் தவிர அங்கிருந்த வேறு மாணவர்களுக்கு, என்னையும் சேர்த்துத்தான் சொல்கிறேன் – அதற்குச் சாத்தியமில்லை. அவள் நல்ல அழகு, முகமாத்திரம் சற்று ஒடுங்கலானது, நிர்மலமான கண்கள். பார்த்த மாத்திரத்தில் எவரையும் கவரக்கூடியவள், எங்கள் கவனத்தை ஈர்த்ததில் வியப்பேதுமில்லை. எங்களைக் காட்டிலும் கண்டிப்பாக ஒரு சில ஆண்டுகளாகிலும் வயதில் மூத்தவளாக இருக்கவேண்டும். போலந்து நாட்டு பிரபுக்கள் வம்சத்தைச் சேர்ந்தவளெனச் சொல்லிக்கொண்டாள். அவளைப்பற்றி இரண்டு மூன்று சஞ்சிகைகள் அந்த நேரத்தில் எழுதப்போக, கிட்டதட்ட ஒருமாத காலம் வகுப்பிற்கு அவள் வரவில்லை, எங்களுக்கு ஆச்சரியம். வெகுசீக்கிரம் பொது மேடைகளில் அவள் தோன்றவிருப்பதாகவும் அப்போது பேச்சிருந்தது.

‘கோந்த்தெஸ்’ என்ற பெயரை நாங்கள்தான் அவளுக்கு வைத்திருந்தோம். அப்பெண்ணுடைய முதல் மேடையேற்றத்தைப் பற்றிய எந்தக் கேள்வியையும் நாங்கள் கேட்டுவிடக்கூடாதென்பதில், நாடகப்பட்டறையின் நிர்வாகி கறாராக இருந்தாள். ஆனல் எங்கள் குழுவில் புபூல் மிகவும் கெட்டிக்காரன்; அவனுக்கு நாடக அரங்குகள், திரை உலகம், கேளிக்கை விடுதிகள் சம்பந்தப்பட்ட இடங்களின் அறிமுகம் இருந்ததால் அவளைப்பற்றிய எல்லாத் தகவல்களும் அவ்வப்போது வந்து சேர்ந்தன. முதலாம் அல்பெர் வீதியில் ஆடம்பரமான மாடி வீடொன்றில் ‘கோந்த்தெஸ்’ வசிப்பதாகவும், பின்புலத்தில் என்னவோ நடக்கிறதென்றும் பொடிவைத்துப் பேசினான்: “அவளை சௌகரியமாக யாரோ பராமரிக்கவேண்டும். நகைக்கடைகளிலும், துணிக்கடைகளிலும் இப்படி ஏராளமாக செலவு செய்ய எல்லோருக்கும் ஆகிற காரியமா என்ன?”, என்றான். “La Tour d’Argent (‘லா தூர் த்’அர்ழான்) உணவு விடுதியில் சுமார் பத்துபேருக்கான இருக்கைகளை முன்கூட்டியே சொல்லிவைத்து, இன்னார்தானென்றில்லை எவரையும் அவளுடன் உணவருந்த அழைக்கிறாளென்றும், வந்தவர்களுக்கு அன்பளிப்புகளை தாராளமாக வாரி வழங்குகிறாளென்றும், அன்பளிப்புப் பெற்றவர்கள் பதிலுக்கு அவளுக்கு வேண்டியதைச் செய்துகொடுக்கிறார்களென்றும் கூறி அவள் நினைத்ததை சாதிக்க முடிகிற தந்திரத்தை ஒரு முறை விளக்கினான். இப்படியெல்லாம் அவளை விமரிசித்தபோதிலும் புபூலுக்கு, தன்னையும் ஒருநாள் அவளுடன் உணவருந்த அழைக்கமாட்டாளா? என்ற ஏக்கம் நிறையவே இருந்தது..

சிறுமி ‘பிழு’ மாத்திரம் இல்லையெனில், எல்லாச் சம்பவங்களுக்கும் குப்பைக்குப் போகிற மலர்ச்செண்டின் கதிதான்.

எங்கள் நாடகப் பட்டறை மாணவர்களிடையே பரிசுபோட்டிக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்த நாளொன்றில்தான் அவளை முதன் முதலில் சந்தித்தேன். நிகழ்ச்சியை பள்ளியிலேயே விசாலமாக இருந்த ஓர் இடத்தில் சில மாற்றங்கள் செய்து, நாடகப் பட்டறையின் முதல்வர் பெண்மணி ஏற்பாடு செய்திருந்தாள். சுமார் ஐம்பது பார்வையாளர்களும், கலையுலக பிரமுகர்களும் கலந்துகொண்டனர். போட்டியில் கலந்து கொண்டவர்களில் பரிசிக்குரியவர்களை தேர்வு செய்யவென்று நடுவர் ஒருவரையும் ஏற்பாடு செய்திருந்தனர்.

போட்டி ஏற்பாடு செய்திருந்தபோது, வகுப்புக்கு நான் புதிய மாணவன், மேடைக்கூச்சமும் இருந்தது, போட்டியில் கலந்துகொள்ளாமல் வெளியில் சென்றிருந்தேன். நான் திரும்ப வந்தபோது போட்டி நடந்து, பரிசுக்குறியவர்களை அறிவித்தும் முடித்திருந்தார்கள். நிகழ்ச்சி நடந்த மண்டபத்திலிருந்து பார்வையாளர்கள்கூட புறப்பட்டுபோய்விட்டார்கள். ஒரு சில நண்பர்களுடன் தீவிரமாக விவாதித்துக்கொண்டிருந்த புபூல் என்னைக் கண்டதும், பேச்சைத் துண்டித்துக்கொண்டு சட்டென்று என்னிடம்:

– முதல் பரிசைப் பெற்றது யாரென்று நினைக்கிற? கோந்த்தெஸ்- எனக்கு ‘ம்யூசிக்-?¡லுக்கான'(3) வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது, என்றான். எனது பாராட்டுதலை அவனுக்குத் தெரிவித்தேன்.

– ‘La Dame aux Camelias’ நாடகத்திலிருந்து மரணக்காட்சியைப் தேர்வு செய்து அவள் நடித்தாள். ஆனால் வசனத்தைச் சுத்தமாக மறந்துவிட்டாள், என்று என் காதில் முணுமுணுத்தான், தொடர்ந்து, திட்டமிட்டபடிதான் எல்லாம் நடந்தது தம்பி.. பேசிவைத்துக்கொண்டு அதன்படிதான் காய் நகர்த்தியிருக்கிறார்கள். நடுவருக்கும், நம்முடைய மதாம் சான்-ழேனுக்கும் உறையில் பணம் போயிருக்கிறது, என்றான்.

மதாம் சான்-ழேன் எங்கள் பயிற்சி ஆசிரியை, பிரெஞ்சு நாடக உலகம் அவளைத் தலையில் தூக்கிவைத்து கொண்டாடுகிறது.

– “கோந்தெஸ்’க்காகவே நிழற்படக் கலைஞர்கள் வரவழைக்கபட்டார்கள் தெரியுமா? பேட்டிக்குக் கூட ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. நட்சத்திரமென்றால் சும்மாவா? ம்.. பணத்தைத் தண்ணீராகச் செலவு செய்திருப்பாளென நினைக்கிறேன்” தொடர்ந்து புலம்பி கொண்டிருந்ததான்..

அப்போதுதான் கவனித்தேன், மண்டபத்தில் கடைசியாக சிவப்பு நிற வெல்வெட் இருக்கையொன்றில் சிறுமியொருத்தி உறங்கியபடியிருந்தாள்.

– யார் அது?- புபூலிடம் கேட்டேன்.

– ‘கோந்த்தெஸ்’ மகள். அவளுக்கு நேரமில்லையாம். மதியத்திற்கு, அந்தபெண்ணைப் பார்த்துக்கொள்ளும்படி என்னைக் கேட்டுக்கொண்டாள். ஒத்திகையொன்றிற்குப் போகவேண்டியிருக்கிறது, என்ன செய்வதென்று யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். உனக்கு சரிவருமா?

– உனக்காக வேண்டுமென்றால் செய்யறேன்.

– கொஞ்சநேரம் அவளைக் கூட்டிக்கொண்டு உலாத்து, பிறகு முதலாம் அல்பெர் வீதியிலிருக்கும் 21ம் எண் வீட்டில் அவளை கொண்டுபோய் சேர்த்திடு, வேறு பெரிதாக செய்ய ஒன்றுமில்லை.

– சரி.

– அப்போ நான் புறப்படறேன். கேளிக்கை விடுதிகளில் இனி நானும் மேடையேற வேண்டியிருக்கும்…

போகும்போதுதான் கவனித்தேன் பதட்டத்துடனிருந்தான். உடலில் முத்துமுத்தாக வியர்வைத் துளிகள்.

– புபூல், கவலையை விடு நான் பார்த்துக்குறேன். கேளிக்கை விடுதிகளில் நீயும் மேடை ஏற வாய்ப்பு அமையுமென்று சொல்ற.. வாழ்த்துக்கள்.

புபூலும் போன பிறகு மண்டபத்தில் எங்களைத் தவிர வேறு நபர்களில்லை. சிறுமி இன்னமும் உறக்கத்திலிருக்கிறாள். அவளை நெருங்கினேன். கன்னம் நாற்காலில் படிந்திருக்க, இடது கை தோளிலும், முன் கை மார்பிலுமாக இருந்தன. தலைமயிர் நெளியாய் நெளியாய் தேன் நிறத்திலிருந்தது. வெளிர் நீலத்தில் மேலங்கியொன்றை அணிந்திருந்தாள். கால்களில் பழுப்புவண்ண ஷூக்கள். ஏழு அல்லது எட்டு வயது இருக்கலாம்.

தோளில் மெல்லத் தட்டி எழுப்ப, கண் விழித்தாள்.

கோந்த்தெஸ் கண்களைப்போலவே சிறுமியின் விழிகளிரண்டும் சாம்பல்நிறத்தில் ஒளிர்ந்தன.

– வெளியிற் சென்று உலாத்திவிட்டு வரலாம். என்ன?

அவள் வியப்புக்குள்ளாகி இருக்கவேண்டும், முகத்தில் தெரிந்தது. எழுந்து கொண்டாள். அவளுடைய கையைப் பிடித்துக்கொண்டேன், இருவருமாக ‘மரிவோ நாடகப்பயிற்சி அரங்கத்தை’ விட்டு வெளியில் வந்தோம்.

அவென்யூ §?¡ஷ் வழியா இருவரும் நடந்து, மோன்சோ பூங்காவுடைய நுழைவாயிலுக்கு வந்து சேர்ந்தோம்.

– என்ன உள்ளேபோய் உலாத்திவிட்டு வரலாமா?

– ம்.- சம்மதம் என்பதுபோல தலையாட்டினாள்.

இடது திசையில் புல்வார் பக்கமாக, வண்ணம் உரிந்த ஊஞ்சல்களும், பழைய சறுக்குமரமொன்றும், மணற்திட்டொன்றும் இருந்தன..

– என்ன விளையாட ஆசையா?

– ஆமாம்.

அங்கே குழந்தைகள் பெரியவர்கள் ஒருவருமில்லை. சீக்கிரம் பனிகொட்டினாலும் கொட்டலாம், பஞ்சுபோல வெண்மையான மேகமூட்டத்துடன் வானம். இரண்டு அல்லது மூன்றுமுறை சறுக்கு மரத்தில் விளையாடியவள், தயக்கத்துடன் தன்னை ஊஞ்சலில் ஏற்றிவிடச் சொல்லி கேட்கிறாள். அப்படியொன்றும் எடை போட்டவளாக இல்லை. தூக்கி உட்காரவைத்ததும் ஊஞ்சலை கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்டாள்.

– உனக்கு என்ன பேரு?

– மர்த்தீன். ஆனா என்னை அம்மா பிழுவென்றுதான் கூப்பிடுவாள்.

மணல்திட்டில் ஒரு சிறிய முறத்தைப்பார்த்ததும், மண்ணைக் கிளறி விளையாட ஆரம்பித்தாள். அருகிலேயே சிமெண்ட்டால் செய்த இருக்கையொன்று இருந்தது. அதிலமர்ந்தபடி அவள் விளையாடப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அப்போதுதான் கவனித்தேன்: அவளணிந்திருந்த காலுறைகள் வித்தியாசமாகவிருந்தன: ஒன்று கரும்பச்சை வண்ணத்தில் முழங்கால் வரையும், மற்றொன்று நீலவண்ணத்தில் பழுப்பு வண்ண ஷூவை இறுக்கியிருந்த கயிற்றுக்கு மேலாக ஒரு சில செ.மீட்டர்கள் கூடுதலான அளவிலும் இருக்கக் கண்டேன். அன்றையதினம், உண்மையில் ‘கோந்த்தெஸ்’தான் தனது மகளுக்கு உடுத்தி அனுப்பியிருப்பாளா? என்றெனக்குச் சந்தேகம்.

அதிக நேரம் ஈரமணலில் இருந்தால், சிறுமியின் உடம்புக்கு ஆகாமற் போனாலும் போகலாம் என்ற பயத்தில், அவளுடைய ஷூக் கயிறுகளை ஒருமுறை சரிபார்த்தபிறகு பூங்காவின் மறுபக்கம் அழைத்துச் சென்றேன். அங்கு ஒரு சில குழந்தைகள் குடைராட்டின குதிரைகளில் சுற்றிவந்தனர். அவள் மரத்தலான அன்னமொன்றில் உட்கார விரும்பினாள். குடைராட்டினம் கிரீச்சிட்டுக்கொண்டு சுற்றியது. எனக்கெதிரே வரும்போதெல்லாம் வலது கையை உயர்த்தி ஆட்டினாள், இடது கரம் அன்னத்தின் கழுத்தை வளைத்துப் பிடித்திருக்க உதடுகளுக்கிடையே சிறிய புன்னகை.

ஐந்து சுற்று வந்திருப்பாள், அம்மா உன்னை எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருப்பாள், சுரங்கப்பாதை ரயில் பிடித்து நாம் உடனே திரும்புவது அவசியம், என்று அவளிடம் கூறினேன்.

– அங்க்கிள் எனக்கு நடந்துபோகணும்

– சரி. உனக்கு அப்படியொரு ஆசைன்னா, நடந்தே திரும்புவோம்.

கூடாதென்று சொல்ல எனக்குத் தைரியம் காணாது. அவளுடைய தந்தையைப் போல் நடந்துகொள்வதற்கான வயதும் எனக்கில்லை.

மோன்சோ வீதி, அவென்யூ ஜார்ஜ்-5 எனக் கடந்து மீண்டும் சேன் நதி பக்கம் வந்தோம். கட்டடச்சுவர்கள் சூரிய ஒளியிலிருந்து விடுபட்டுக்கொண்டிருந்த நேரம், வெகு சீக்கிரம் அத்தனையும் இருட்டில் கலந்துவிடும். நேரமில்லை, கொஞ்சம் வேகமாக நடக்கவேண்டும். அன்றைய தினமும் அந்தி சாயும் நேரத்தில் எனக்கேற்படும் வழக்கமான மனக் குமுறல்கள். சிறுமியும் என்னுடைய மனநிலையில்தான் இருந்திருக்கவேண்டும் இல்லையென்றால் அத்தனை இறுக்கத்துடன் எனது கையை பற்றியபடி நடப்பாளா?

மாடியை அடைந்தபோது, சலசலவென்று பேச்சும் சிரிப்பும் கலந்தொலித்தது. ஐம்பது வயது மதிக்கக்கூடிய பெண்மணி, தலைமுடியைக் குட்டையாகக் வெட்டிக்கொண்டிருந்தாள் சதுரமுகம், பார்க்க ‘புல்-தெரியெர்’ வகை நாய்க்குண்டான சுறுசுறுப்பும், துடிப்பும் தெரிந்தது. கதவைத் திறந்தாள். ஒருவிதமான அவநம்பிக்கையுடன் மேலுங்கீழுமாக எங்களைப் பார்த்தாள்.

– வணக்கம் மதாம் மதெலென்-லூயி, – சிறுமி

– வணக்கம், பிழூ.

– நான்தான் இவளை வெளியே அழைத்துக்கொண்டு போனேன்.

– உள்ளே வாங்க

நுழைவுக் கூடத்து தரைமுழுக்க பூங்கொத்துகள். வரவேற்பறையில் கடைசியாகத் தெரிந்த இரட்டைக் கதவினூடாகக் கும்பல் கும்பலாய் மனிதர்கள்.

– கொஞ்சம் பொறுங்க, சோனியாவைக் கூப்பிடறேன், – சொன்னவள் ‘புல்-தெரியர்’ நாய்போலிருந்த பெண்மணி.

சிறுமியும் நானும்- இருவருமாக நுழைவுக் கூடத்தில் காத்துக் கிடந்தோம், எங்களைச் சுற்றிலும் கேட்பாரற்று கிடக்கும் பூங்கொத்துகள்..

– பூங்கொத்துகள் நிறையதான் வந்திருக்கின்றன…,- நான்.

– எல்லாம் அம்மாவுக்கு.

‘கோந்தெஸ்’ வெளிப்பட்டாள்; தோளில் கற்கள் பதித்த கறுப்பு நிற வெல்வெட்டாலான ஆடை, தேவதைபோல ஜொலித்தாள்.

– மறுப்பேதும் சொல்லாமல் ‘பிழு’ வைத் வெளியில் அழைத்துபோன உங்க நல்ல மனசைப் பாராட்டணும்.

– என்ன இதையெல்லாம் நீங்க பெரிசு பண்ணிகிட்டு… இன்றைக்கு நடந்த போட்டியில் உங்களுக்கு முதற் பரிசு கிடைத்ததாமே, பாராட்டுகள்.

– நன்றி.. மிகவும் நன்றி

எனக்கு உடம்பை என்னவோ செய்தது. அந்த இடத்தைவிட்டு சீக்கிரம் புறப்பட்டால் நல்லது என்பதுபோல தோன்றியது. அவள் தனது மகள் பக்கம் திரும்பினாள்.

– பிழு, அம்மாவுக்கு இன்றைக்கு மிகவும் முக்கியமான தினமென்று தெரியுமில்லை…

சிறுமியின் கண்கள் சட்டென்று அகலவிரிந்து அவள் மீது பதிந்தன. அக்கண்களில் வெளிப்பட்டது அச்சமா? வியப்பா?

– பிழு, அம்மாவுக்கு பெரியதொரு வெகுமதி கிடைச்சிருக்குத் தெரியுமா? அதற்காகக் அம்மாவுக்கு நீ முத்தம் கொடுத்தாகணும்…

சொன்னாளே தவிர சிறுமியின் திசைக்காய்க் குனிந்தவளில்லை. சிறுமி கால்விரல்களை ஊன்றி, எம்பி முத்தமிட மிகவும் சிரமப்பட வேண்டியிருந்தது. ‘கோந்த்தெஸ்’ சிறுமி தன்னை முத்தமிட எடுத்துக்கொண்ட முயற்சிகளை கவனித்ததாகக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை, அவள் கவனம் இறைந்து கிடந்த பூங்கொத்துகளிற் சென்றது.

– பிழு, பார்த்தியா? எவ்வளவு பூக்கள்! இவற்றையெல்லாம் எடுத்து ஜாடியில் வைக்கக்கூட இப்போது எனக்கு நேரமில்லை. வந்திருக்கும் நண்பர்களை கவனிச்சாகணும், பிறகு அவர்களை இரவு விருந்துக்கு அழைத்துப் போகணும். இராத்திரிக்கு எத்தனை மணிக்குத் திரும்புவேனோ தெரியாது… நீங்க இன்றிறவு பிழுவை பார்த்துக்க முடியுமா?

நான் மறுக்கமாட்டேன் என்பதைத் தெளிவாகப் புரிந்துவைத்திருந்ததைப் போல, அவள் கேட்ட தோரணை இருந்தது.

– உங்க விருப்பம் அப்படீண்ணா, செய்தால் போச்சு.

– உங்களுக்கும் இரவு உணவுக்கு ஏற்பாடு செய்யச் சொல்றேன். இரவு இங்கேயே நீங்கள் தூங்கிக்கொள்ளலாம்.

எனக்குப் பதில்சொல்லக் கூட நேரம் கொடுக்கவில்லை, சட்டென்று. சிறுமி பிழுவின் பக்கம் திரும்பினாள்.

– பிழு செல்லம்.. அப்போ நான் கிளம்பட்டுமா? நண்பர்கள் எனக்காக காத்திருக்காங்க பாரு.. அம்மாவை மறந்திடாதே..என்ன? – குனிந்து சிறுமியின் நெற்றியில் செயற்கையாய் முத்தமிட்டாள்.

– மிஸியே, உங்களுக்கு மறுபடியும் நன்றி.

அதிகம் அலட்டிக்கொள்ளாமல், வர§ற்பறையில் காத்திருந்த நண்பர்களைத் தேடி சென்றாள். அத்தனை இரைச்சல்களுக்கிடையிலும், வெடித்து பிறகு மெலிந்து அடங்கிய சிரிப்பிலிருந்து அவளைத் தனியே என்னால் அடையாளப்படுத்த முடிந்தது.

அவர்கள் படிகளில் இறங்கிச் செல்ல செல்ல, ஒன்றன் பின்னொன்றாக குரல்களும் தேய்ந்து அடங்கின. பிழுவும் நானுமாக தனித்து இருந்தோம். சிறுமி சாப்பிடும் அறைக்கு என்னைக் கூட்டிச்சென்றாள். இருவரும் எதிரெதிராக மார்பிள் மூடிய நீள்சதுர மேசையொன்றில் அமர்ந்தோம். நான் உட்கார்ந்திருந்த நாற்காலியோ வீட்டின் பின்புறத்தில் தோட்டவெளியில் பொழுதைக்கழிக்க உபயோகிக்கப்படும் வகையைச் சார்ந்தது. அதுவும் ஆங்காங்கே துரு பிடித்து மிகப் பழையதாக இருந்தது. அவள் உட்கார்ந்திருந்ததோ வெல்வெட்மெத்தை தைத்த முக்காலி. தலைக்கு நேராகத் தொங்கவிடப்பட்டிருந்த பல்பிலிருந்து விழுந்த வெளிச்சம் மொத்தமும் எங்கள் மீதுதான் படிந்திருந்தது.

– சீன சமையற்காரனொருவன் உணவைப் பரிமாறினான்.

– இவரெப்படி, நல்ல மனிதர்தானே? – பிழுவைக் கேட்டேன்.

– ஆமாம்.

– என்ன பேர்?

– தியூங்.

சிலை போல விறைத்து உட்கார்ந்தபடி சூப்பை முடிப்பதில் கவனமாக இருந்தாள். உண்டு முடிக்குவரை வாய் திறக்கவில்லை.

– என்ன நான் எழுந்திருக்கலாமா?

– ம்.

அவளுடைய அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். சுவரும் அலங்காரங்களும் நீல வண்ணத்திலிருந்தன. மரச்சாமான்களென்று சொன்னால் இரண்டே இரண்டுதான்: ஒன்று சிறுபிள்ளைகளுக்கான கட்டில். மற்றொன்று இரண்டு சன்னல்களுக்கும் இடையிலிருந்த வட்டமேசை. மேசையில் போட்டிருந்த விரிப்பின் மீது மேசை விளக்கொன்று இருந்தது.

அறையோடு சேர்ந்தாற்போல இருந்த குளியல் அறைக்குள் நழுவினாள். பல்துலக்கும் சத்தம் கேட்டது. வெளியில் வந்தபோது வெண்ணிற இரவு ஆடையிலிருந்தாள்

– தயவு செய்து ஒரு தம்ளர் தண்ணீர் கொண்டு வரமுடியுமா? அவள் கேட்டவிதம், நான் அவள் வேண்டுகோளை தப்பாக எடுத்துக்கொள்ளப்போகிறேன் என்ற கவலையில் தொனிப்பது போலிருந்தது.

– அதற்கென்ன கொண்டுவருகிறேன்

– பிழு கொடுத்த டார்ச் விளக்கின் துணையுடன் சமையலறையை தேடிக்கொண்டு போனேன். பயமுறுத்தும் இருட்டில், அவள் ஒருத்திமாத்திரம் தனியாக உலாத்துகிறபோது இந்த டார்ச்சே கூட ஒருவகையில் சுமைதான், நினைத்துக்கொண்டேன். பெரும்பாலான அறைகள் காலியாக இருந்தன. வழியெல்லாம் டார்ச் விளக்கை ஒளிர வைக்க முயற்சித்தபோதிலும், நிறுத்தவும் அணைக்கவுமான பொத்தான் சரியாக நடக்கவில்லை. பார்ப்பதற்கு கைவிடப்பட்டக் குடியிருப்புபோல, மாடியிருந்தது. சுவரில் செவ்வக வடிவிலிருந்த கறைகள் அவை ஓவியங்கள் மாட்டப்பட்டிருந்ததற்கான அடையாளங்களாக இருக்கவேண்டும். மற்றொரு அறை அநேகமாக ‘கோந்த்தெஸ்’ உடையதாக இருக்கவேண்டும், பெரியதொரு கட்டில் போட்டிருக்க, சற்றேரக்குறைய அதே அளவிலான வெண்ணிற சாட்டின் துணியால் அக்கட்டில் மூடப்பட்டிருந்தது. தரையில் ஒரு தொலைபேசி, கட்டிலைச் சுற்றிலும் சிவப்பு ரோஜாக்கள், பவுடர் டப்பியொன்று, ஒரு மப்ளர்…

சமையலறை மேசையில், சீனன் இரண்டு வேற்று மனிதர்களோடு சீட்டைக்கலைத்துப்போட்டு விளையாடிக்கொண்டிருந்தான். அவர்களில் ஒருவன் அவனைப்போலவே சீனன், மற்றவன் ஐரோப்பியன்.

– சிறுமிக்காக ஒரு தம்ளர் தண்ணீர் கொண்டுபோக வந்தேன்.

குழாயிருக்கும் திசையைக் காட்டினான். கண்ணாடித் தம்ளர் நிரம்பியதும் அவர்கள் பக்கம் மீண்டும் என்பார்வை சென்றது. விரித்திருந்த துணியில், வகை வகையாய் உணவுகள் தயாரிக்கும் முறைபற்றிய அட்டைகள். அவற்றைத்தான் பந்தயம் வைத்திருந்தார்கள். அங்கிருந்து வெளியேறினேன். கதவு பின்புறம் மூடப்பட்டதற்கான கிறீச்சென்று சத்தம்.

மீண்டும் வெறிச்சோடிக்கிடந்த அறைகளை ஒவ்வொன்றாக கடந்துவந்தேன். அண்மையில்தான், அவசர அவசரமாக அங்குள்ள தளவாடங்களைகாலி செய்திருக்கவேண்டும்.. அவற்றைப் பாதுகாப்பதற்கென நிறுவனங்கள் இருக்கின்றனவே அங்கே ஒப்படைத்து பத்திரபடுத்தியிருப்பார்களோ? ஆனால் வெள்ளை சாட்டின் துணியினால் மூடப்படிருந்த பெரிய கட்டில்; சுவரை ஒட்டியிருந்த சோபா; இரண்டு பெட்டிகளும், பயணப் பையொன்றுமாக அடுக்கப்பட்டிருந்த இரண்டு நாற்காலிகள் ஆகியவற்றைத் தற்காலிகமாக அங்கே கொண்டுவந்து சேர்த்திருக்கவேண்டும். .

அவளுடைய கட்டிலில் எனக்காகக் காத்திருந்தாள்.

– எனக்காக சில பக்கங்களை வாசிக்க முடியுமா?

குரலில், அவளுடைய வேண்டுகோளை மீண்டும் நான் தப்பாக எடுத்துக்கொள்ளபோகிறேன் என்ற கவலை. மேலட்டை பழுப்படைந்திருந்த ‘Le Prisonnier de Zenda’ என்ற புத்தகத்தை என் கையிற் கொடுத்தாள். அவள் வயதுக்கு அப்புத்தகத்தில் ஆர்வம் காட்டியது கண்டு எனக்கு வியப்பு. நான் வாசிக்க, கைகளை குறுக்காக கட்டிக்கொண்டு அமைதியாக் கேட்டாள், கண்களில் அப்படியொரு பிரகாசம்.

ஓர் அத்தியாயம் முழுவதையும் படித்து முடித்தேன். அந்த அறையிலிருந்த விளக்கை மாத்திரமல்ல பக்கத்து அறை அலங்கார விளக்கையும் அணைக்க வேண்டாமென்றாள். இருட்டுக்குப் பயந்தாள். அவள் தூங்குகிறாளா என்று பார்க்க மூடியகதவுகளை விலக்கி பார்க்கவேண்டியிருந்தது. பிறகு மாடிமுழுக்க அலைந்ததில் தோலினாலான சோபாவொன்றை கண்டேன், இரவை அதிலேயே கழிந்தது.

மறுநாள் காலை, ‘கோந்த்தெஸ் குழைந்தையைப் பராமரிக்கிற வேலை தந்தால், செய்வேனா என்று கேட்டாள். அவளுடைய கலையுலக வாழ்க்கையும், உல்லாச உலகும் பிழுவைக் கவனித்துக்கொள்ள தடையாக இருந்தனவாம். ஆக, அவளுக்கு எனது உதவி தேவையாயிற்று. தனிமையிலிருந்து தப்பிக்கவென்று மரிவோ நாடகப் பயிற்சி பள்ளியில் சேர்ந்திருந்த எனக்கு, அதைத் தொடரமுடியாமற்போனது குறித்து வருத்தங்களில்லை. எனக்கென்று இப்போது சில பொறுப்புகள் கொடுக்கப்பட்டன. உணவிற்கும், உறைவிடத்திற்கும் வசதி செய்து கொடுத்தார்கள், முன்பு எப்போதுமில்லாத அளவிற்கு என் மீது நம்பிக்கையும் ஏற்பட்டது.

ழான்-குழோன் வீதியில் குல்ம் என்ற பெயரில் பள்ளியொன்றிருந்தது. சுவிஸ் நாட்டைச் சேர்ந்த பெண்மணியொருத்தி அதை நடத்திவந்தாள். அவளிடம் பிழுவுக்குத் தனி வகுப்பு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. காலையிலும், பின்னேரமும் பிழுவை அழைத்துவருவதற்காக அந்தப் பள்ளிக்குச் சென்றபோதேல்லாம் ஒன்றைத் தெளிவாகப் புரிந்துகொண்டேன் அதாவது பிழுவைத் தவிர வேறு சிறுமிகள் அங்கு படிப்பதற்கான அறிகுறிகளில்லை. அமைதியாகவும் இருண்டும்கிடக்கிற உபயோகத்திலில்லாத தேவாலயத்தைப்போல ஒரு வகுப்பறையில் அவளும் சுவிஸ் பெண்மணியுமாக அமர்ந்திருப்பார்கள். அங்கே அவள் படித்த நேரம்போக மற்ற நேரங்களில் முதலாம் அல்பெர் வீதியிலுள்ள புற்களிட்ட பாதையிலோ, ட்ரொக்காடேரொ பூங்காவிலோ என்னையும் பிழுவையும் காணலாம், பிறகு நதிக்கரை வீதிகள் வழியாக வீட்டிற்குத் திரும்புவதை வழக்காமக் கொண்டிருந்தோம்.

எல்லாமே இரவும் பனியுமான பேழைக்குள் அரங்கேறியவை. பிழுவுக்கு ஏதோ இரவிடம் மட்டும் பயம் என்றில்லை, திரைத் துணிகளில் தெரியும் அவளுடைய அறை மின்சார விளக்கின் நிழலிடத்திலும், கதவிடுக்கினூடாகக் கண்ணிற்படும் பக்கத்து அறையின் லஸ்கர்கர் விளக்கிடத்திலுங்கூட அவளுக்கு அச்சமுண்டு. அவற்றையெல்லாம் தன்னைநோக்கி நீளும் கரங்களாக நினைத்துப் பயந்து கட்டிலில் சுருண்டு படுப்பவளை அணைத்துக்கொண்டு, பயப்பட ஒன்றுமில்லையென அவள் உறங்குவரை தைரியமூட்டவேண்டும். அவளை பயமுறுத்தும் நிழல்களைத் தவிர்க்க அல்லது அவற்றை இல்லாமல் செய்ய பல வழிகளிலும் முயற்சிப்பதுண்டு.

நானறிந்த எளியவழிமுறை திரைத்துணிகளை இருபக்கமும் ஒதுக்கிவைப்பது, ஆனால் விளக்கொளி எனது அமைதியான தற்காப்பு முயற்சியைக் காட்டிகொடுத்துவிடும். மின்சார விளக்கைக் கொஞ்சம் வலது பக்கம் கொஞ்சம் இடதுபக்கமென இடம்மாற்றம் செய்து பார்ப்பேன், ம்..பலனில்லை, நிழல்கள் எப்போதும்போல பயமுறுத்திகொண்டுதானிருந்தன.

அவளைப் பார்த்துக்கொள்வதென்கிற பணியில் சேர்ந்து சரியாக பதினைந்து நாட்கள் கடந்திருந்தன. என்னுடைய துணை ஒருவகையில் அவளுடைய அச்சத்தை தவிர்த்திருக்கவேண்டுமென்றே நினைக்கிறேன், இல்லையெனில் Prisonnier de Zenda புத்தகத்தின் படிக்கவேண்டிய அன்றைய அத்தியாத்தை முடிக்கும்முன்பாகவே, திரைத் துணிகளில் தெரிகிற கைகளைப்பற்றிய கவலைகளின்றி உறக்கத்தில் ஆழ்ந்துவிட்டாள்.

கடும்பனிபெய்த குளிர்காலம் அது. பாரீஸில் நாங்கள் குடியிருந்த இடம், முதலாம் அல்பெர் வீதி, நவீன ஓவியத்திற்கான அருங்காட்சியக கட்டத்தின் முன்பிருந்த திறந்தவெளி, ஒன்றின் மேலொன்றாக அடுக்கிவைத்ததுபோல இருக்கின்ற ‘பஸ்ஸி’ குன்றின் சரிவில் தெரிகிற வீதீகள் என எல்லாமுமாக சேர்ந்து அப்பகுதியே ஆங்காடின் (4) போல இருக்கிறது. கொன்கோர்டு திடலில்(5) குதிரைமீது சவாரிசெய்வதுபோல பெல்ஜிய அரசர்(முதலாம் அல்பெர்)சிலை. வெள்ளை வெளேரென்று மன்னர் ஏதோ பனிச்சூராவளியில் அகப்பட்டு தப்பித்துவந்தவர் போலவிருந்தார். பழைய பொருட்களுக்கான கடையொன்றில், கவனிப்பாரற்று மூலையிற் கிடந்த மரத்தால் செய்த பனிச் சறுக்கு வண்டியொன்றை பிழுவுக்கு விளையாட உதவுமென்று வாங்கினேன். ட்ரொக்காடேரொ பூங்காவிற்கு அழைத்துச்செல்ல அங்கிருந்த அவளுக்கு அதிக சிரமமற்ற சரிவில் விளையாடினாள். மாலை நதிக்கரை வீதிகள் வழியாக இருவருமாக வீடு திரும்பியபொழுது அவளது வழக்கபடி விறைத்தவாறு பனிச்சறுக்கு வண்டியில் உட்கார்ந்து வந்தாள். பார்க்க ஏதோ கனவுலகில் சஞ்சரிப்பவள்போல இருந்தாள், வண்டியை நான் இழுத்து வந்தேன். சட்டென்று வண்டியை வண்டியை நிறுத்தி விளையாடினேன். மரங்கள் அடர்ந்த காடொன்றில் தன்னந்தனியே அகப்பட்டுக்கொண்டதுபோல இருவரும் பாவனை செய்கிறோம். அந்த விளையாட்டு அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது, அவள் கன்னங்களிரண்டும் சந்தோஷத்தில் சிவந்துவிட்டன.

இரவுநேர கேளிக்கைகளுக்கும் கொண்டாட்டங்களுக்கும் புறப்படும் அவசரத்தில் (மாலை எழுமணி அளவில்) கோந்த்தெஸ் மகளுக்குக் கொடுக்கும் முத்தங்களைப் பற்றி சொல்லி என்ன ஆகப்போகிறது. அந்த வீட்டில் புரியாதப் புதிராக இருந்த மதெலென்-லூயீஸ் என அழைக்கப்பட்டவளுக்கு பின்னேரம் முழுக்க தொலைபேசியில் கதைத்தாகவேண்டும், எங்களைக் கவனிக்க அவளுக்கும் நேரமில்லை. குஸ்தி போடுபவனைப்போல முகத்தை வைத்துக்கொண்டு தொனதொனவென்று தொலைபேசியில் பேசவேண்டிய அவசியம் என்னவோ? ஈரமற்ற குரலில், கேட்கின்றவர்களுக்கு அவளுடைய அலுவலகத்தில் சந்திப்பதற்கான நேரத்தைச் சொல்கிறாள், முகவரியும் கொடுக்கிறாள், “ஆர்க்காட் த்யு லிடோ”, ஆம் அங்குதான் அவளுடைய அலுவலகமுள்ளது. கோந்த்தெஸ் மீது அவளுடைய ஆதிக்கம் நிறைய என்பது வெளிப்படை. அவள் சோனியாவென்று பெயர்சொல்லி அழைத்ததில்லை, எப்போதும் ‘ஒதெத்’ என்றழைத்தே பழகியவள். புபூல் சொல்வதுபோல கோந்த்தெஸுக்கு வேண்டிய ஆடம்பர செலவுக்காண பணத்தை இவள்தான் கொடுக்கிறாளோ?, என்னை நானே கேட்டுக்கொண்டேன். முதலாம் அல்பெர் வீதியில் தான் இவளும் வசிக்கிறாளா? கேளிக்கைகளையும் கொண்டாட்டங்களையும் முடித்துக்கொண்டு அதிகாலையில் திரும்புகிறபோது பெரும்பாலும் அவளும் சோனியாவும் ஒன்றாகத்தான் வருகிறார்கள். ஆனால் அவளது அலுவலகத்தில்தான் மதலின் லூயி தூங்குகிறாளென நினைக்கிறேன்.

கடைசிகாலத்தில் சொந்தமாக ஒரு சொகுசு படகொன்று வாங்கியிருந்தாள், அதை எப்போதும் புய்த்தோ தீவென்று சொல்கிற இடத்தில் கரையோரமாக நிறுத்தி வைத்திருப்பாள். ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமை அவளை படலில் வைத்து பார்க்கவென்று பிழு, கோந்த்தெஸ், நானென்று மூவருமாகச் சென்றிருந்தோம். உள்ளே விருந்தினர்களை உபசரிக்கவென்று வசதி செய்யபட்டு மெத்தை தைத்த நாற்காலிகளெல்லாம் வாங்கிப்போட்டிருந்தார்கள். அன்றையதினம் தொப்பியும், காற்சட்டையுமணிந்து பார்க்க உடற்பெருத்த இளம் கப்பல் பணியாளர்போல இருந்தாள், முகத்தில் கவலை தெரிந்தது.

எங்களுக்குத் தேநீர் வழங்கினாள், தேக்குமரத்திலான சுவற்றில் சிவப்பு சட்டமிட்ட நிழற்படம் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. குட்டையாக வெட்டப்பட்ட தலைமயிருடன் படத்தில் இருந்தவள் அவளுடைய சிநேகிதி, சுர்கூஃப் (6) வழி வந்தவள்; தோணித்துறை, படகு, மழையில் நனையும் துறைமுகம் என்பதான அவளதுபாடல்கள் பிரசித்தம். பாடகி ஏற்படுத்திய தாக்கத்தில்தான் சொகுசுபடகை வாங்கியிருப்பாளா?

இரவு வந்தது. மதெலென்- லூயியும், கோந்த்தெஸ்ஸும் என்னையும் பிழுவையும் விருந்தினர்களை உபசரிக்கும் இடத்திலேயே தனித்து விட்டிருந்தனர். புதிர் விளையாட்டொன்றை அவளுக்கென்று கண்டுபிடித்தேன், இடம் பெரியதாக இருந்ததால் ஆர்வத்துடன் சிரமங்களின்றி விளையாடப் பழகிக்கொண்டாள்.

அப்பனிக்காலத்தில், சேன்நதியில் புது வெள்ளம் – சொகுசுப்படகின் சன்ன¨லை நீர்மட்டம் தொட்டிருந்தது. லீலா பூக்களின் மணமும் சேற்றின்மணமும் சொகுசுப்படகுக்குளேயும் இருந்தன.

இருவருமாக படகில் சதுப்பு நில பிரதேசங்களெங்கும் பயணித்தோம். நதியில் தொடர்ந்து செல்ல செல்ல எனக்கும் வயதுகுறைந்து அவள் வயது பையனாக மாறினதுபோல நினைப்பு, ‘லெ ப்வா'(le Bois) வுக்கும் ‘லா சேன்'(La Seine)னுக்கும் இடையிலிருக்கிற பூலோஜ்ன்(7) கடல்வரை சென்றிருந்தோம், நான் பிறந்ததும் அங்குதான்.

பிழுவுடன் தனிமையிலிருக்கிறபோது, இரவுநேரங்களில் அந்த ஆளின் காலடிச் சத்தத்தை வாரத்திற்கு இரண்டு அல்லது மூன்றுமுறை கேட்டிருப்பேன். அவனுக்கு முப்பது வயதிருக்கும்.. அவனிடத்தில் ஒரு திறப்பு இருக்கவேண்டும், முன் கதவினை உபயோகிக்காமல் வேலைக்காரர்களுக்கான கதவின் வழியாக உள்ளே வருகிறான். முதல் முதலாக அவனைச் சந்திக்க நேர்ந்தபொழுது தனது பெயர் ‘ழான்-பொரி” என்றும் ‘சோனியா’வுக்குத் தான் சகோதரனெறும் அறிமுகபடுத்திக்கொண்டான். ஆனால் இருவருக்கும் இனிஷியல் வேறாக இருந்தது ஆச்சரியம்?

ஓ’தொயே என்றழைக்கப்படும் சோனியாவுடைய குடும்பத்தவர்களுக்குப் பூர்வீகம் அயர்லாந்து; பிரபுக்கள் வம்சத்தைச் சார்ந்தவர்கள்; பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் போலந்து நாட்டில் குடியேறியவர்கள் பின்னர் அங்கேயே தங்கிவிட்டார்களென்ற ரகசிய தகவலை மெல்லிய குரலில் ஒருநாள் மதெலென் என்னிடம் தெரிவித்தாள். தகவல் உண்மையெனில் எதற்காக அவள் தன்னை சோனியா ஓ’தொயே என்று அழைத்துக்கொள்வதற்குப் பதிலாகத் ‘சோனியா ஓதெத்’தென்று வெளியிற் சொல்லிக்கொள்கிறாள்?

சோனியாவின் சகோதரனென்று சொல்லிக்கொண்டு ஒடுங்கிய முகமும், மெல்லிய தேகமுமாக இருந்த ‘ழான்-பொரி’, பார்க்க எனக்கு நல்லமனிதனாகத்தான் தெரிந்தான். சீன சமையற்காரன் பறிமாற அவன் சாப்பிடுவதென்பது வழக்கமாக நடப்பது, ஒரு சில நாட்கள் அப்படியான சந்தற்பங்கள் அவனுக்கு அமைவதில்லை. அந்நாட்களில் எங்களுடன் சாப்பிடவிரும்பி தேடிக்கொண்டு வருவான், நாங்களும் – பிழுவும் நானும் – அவனுடன் சேர்ந்து உணவருந்துவோம். சிறுமியிடத்தில் அதிகம் வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாத பிரியம் அவனிடத்திலிருந்தது. அவளுடைய தகப்பனோ? உடைவிஷயத்தில் மிகுந்த கவனம் எடுத்துக்கொள்பவன் என்பதை, டையுடன் பின்னும் குத்தியிருக்கப் புரிந்துகொண்டேன். இரவில் படுப்பது எங்கே? முதலாம் அல்பெர் வீதியிலென்றால் சோனியாவின் அறையிலா அல்லது குடியிருப்பில் மூலையில் போட்டுவைத்திருக்கிற சோபாவிலா?

வருகிறபோதெல்லாம் வெகுநேரம் கழித்து பொதுவாக ‘ழானுக்கு’ என்று எழுதப்பட்ட காகித உறையுடன் புறப்பட்டுச்செல்வான். பெரிய எழுத்துக்களில் அதை பார்க்கிறபோதே சோனியாவுடைய கையெழுத்தென்று விளங்கிவிடும். மதெலென் இருக்கிறபோது எங்களைப் பார்க்க அவன் வருவதில்லை.

ஒரு நாள் இரவு சிறுமி தூங்கும்போது, அவள் அருகிலிருக்க விரும்பினான். அவளுடைய கட்டிலருகே அமர்ந்து ‘Prisonnier de Zinda’ வாசிக்கக் கேட்டான். பிறகு இருவரும் சிறுமியை முத்தமிட்டு படுக்க வைத்தோம்.

வரவேற்பறை (எனக்கு அப்படி அழைக்க விருப்பமில்லை) என்று சொல்லப்படுகிற பெரிய அறையொன்றில் சீனன் மதுவை ஊற்றிக்கொடுத்தான்.

– ஒதெத் எனக்கென்னவோ புரிந்துகொள்ளமுடியாத பெண்ணாக இருக்கிறாள்…

சட்டென்று தனது பர்சிலிருந்து முனை மடிந்து பழுத்திருந்த ஒரு நிழற்படத்தை எடுத்து நீட்டினான்.

– பிற்காலத்தில் பெரிய அளவில் ஒதெத் வாழ்விலேற்பட்ட மாறுதல்களுக்கு அந்நிகழ்ச்சிதான் ‘தொடக்கம்’. ஐந்து வருடங்கள் ஆகிறது. முக்கியமான நபரொருவரின் கண்ணிற்படநேர்ந்தது அன்றைய இரவு கொண்டாட்டத்தின்போதுதான். போட்டோ எப்படி, பிரமாதமாக இல்லை?

வெள்ளைத் துணி விரிக்கப்பட்ட மேசைகள், ஓவ்வொரு மேசையிலும், படாடோபமாக உடையணிந்த மனிதர்கள், மண்டபத்தில் கோடியிலிருந்த மேடையில் ஓர் இசைக்குழு. ஒளிமழையில் நனைந்தபடி காகித அட்டைகளால் ஆல்ப்ஸ்மலையை தத்ரூபமாக கொண்டுவந்திருந்தார்கள். மலைகள், அருகிலிருந்த. கிறிஸ்துமஸ் மரம், மரத்தாலான மூன்று சிறு குடில்களென அனைத்துமே செயற்கைப்பனியில் மூழ்கியிருந்தன. எதிரே விருந்தினர்களாக கறுப்பு கோட்டிலும், இரவுக்கான கேளிக்கை உடையிலும் ஆண்களும் பெண்களும், இரண்டு வரிசைகளில் விறைத்துக்கொண்டு நிற்கிற ஆல்ப்ஸ்மலை ஆபத்துதவிகள் 30பேர். அவர்கள் அருகே நிறுத்திவைத்திருக்கிறக பனிச்சறுக்கு மட்டைகள். தரையெங்கும் பனிமூடியிருக்கிறது, அதுவும் செயற்கையாக இருக்கவேண்டும். இரவு முழுக்க ஆபத்துதவிகளால் எப்படித்தான் விறைத்து நிற்க முடிந்ததோ, அவர்களுக்கு அது சிரமாக இல்லையா? நிகழ்ச்சியில் ஒதெத்துடைய பங்குதான் என்ன? நிகழ்ச்சி நன்றாக நடக்க ஒத்துழைத்ததுதான் அவளுடைய பங்கா அல்லது வேறு ஏதேனுமா? ழான்பொரியிடம் தயக்கமின்றி எனது சந்தேகத்தைக் கேட்டேன்.

– அதுவொரு கேளிக்கை இரவு. ‘பனிச்சறுக்கு விளையாட்டு இரவு’ என்ற பெயரில் நடத்தினோம்.

ஒதெத்துடைய ‘தொடக்கமென்று’ சொல்லப்படுகிற கேளிக்கை இரவுக்கான அர்த்தமற்ற அப்பனிக்காலமும் செயற்கை இரவும் பல நேரங்களில் உண்மைபோல தோற்றந்தந்து, குழப்பின. அதிலிருந்து தப்பிக்க சன்னலைத் திறந்துவைத்துக்கொண்டு முதலாம் அல்பெர் வீதியில் பெய்யும் பனியை அவதானிக்கலானேன்.

– குழந்தையைப் பார்த்துக்கொள்ளும் வேலையை ஒதெத் உனக்குக் கொடுத்திருக்கிறாளே, நல்ல ஊதியமா?

– ஆமாம்,- யோசிப்பதுபோல சட்டென்று முகம் மாறியது.

– சிறுமியை இவ்வளவு பொறுப்பாக பார்த்துக்கொள்ளும் நீங்க உண்மையில் நல்லவர்தான்.

அவனை வழியனுப்ப வாசற்கதவுவரை சென்றவன், “அவனும் அவன் சகோதரியும் பிரபுக்கள் வம்சமா? பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் அயர்லாந்திலிருந்து போலந்துக்கு குடியேறியதாகச் சொல்லப்படுவதில் உண்மை இருக்குமா?” மனதை அரித்துக்கொண்டிருந்த தகவல்கள் குறித்து அவனிடம் விசாரித்தேன். அக்கேள்விகள் அவனைக் குழப்பியிருக்கவேண்டும், முகத்தைப் பார்க்க அப்படித்தான் தெரிந்தது.

– என்ன … நாங்கள் போலந்து நாட்டவர்களா? யார் சொன்னது..ஒதெத்தா?

அவனது பெரிய கனடா கம்பளி ஆடையைய அணிந்துகொண்டான்.

– உங்களுக்கு விருப்பமென்றால், நாங்கள் போலந்து நாட்டவர்களாகவே இருந்துவிட்டுப் போகிறோம். ஆனால் நாங்கள் ‘போர்த் தோரே'(8) போலந்துக்காரர்கள்.

இறங்கிகொண்டே அவன் சிரித்த சிரிப்பு படிகளில் பரவித் தணிந்தது. கோட் ராக் வைத்திருக்குமிடத்தில் நான் சிலைபோல நின்றேன்.

இருண்டும், தரை விரிப்புகள் சுருட்டப்பட்டும், ஆள் நடமாட்டமின்றியும் இருந்த அறைகளை மீண்டும் கடந்து வந்தேன். தளவாடங்கள் அகற்றப்பட்ட அடையாளத்துடனிருந்த வெற்றுத்தரையைப் பார்க்க ஏதோ அமீனா புகுந்த வீடுபோல இருந்தது. சீனர்கள் இருவரும் வழக்கம்போல சமையற்கட்டுக்குள் சீட்டுவிளையாடியபடி இருக்கவேண்டும்.

அவள் ஆழ்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தாள். ஒருக்களித்து கன்னத்திற்கு தலையணையை கொடுத்திருந்தாள். ஆள் அரவமற்று வெறிச்சோடிகிடக்கும் வீட்டில் சிறுமி ஒருத்தி உறங்குவதும், அவளைக் கண்காணிக்கவென்று அருகிலேயே ஒருவன் இருப்பதும், அப்படியொன்றும் அலட்சியபடுத்தக்கூடிய விஷயங்களல்ல.

எல்லாம் ஒரு நாள் குட்டிச்சுவரானது. பிழுவை எப்பாடுபட்டாகிலும் கேளிக்கைக் கூட மேடைகளில் ஏற்றி நட்சத்திரமாக்கிக்காட்டுவதென்ற மதெலென் லூயியின் யோசனையை, சோனியா சந்தோஷத்துடன் வரவேற்றதோடு அதை நிறைவேற்றி காட்டுவதென்றும் தீர்மானம் செய்ததே அதற்கான காரணம். அவர்களிருவரின் விருப்பத்தை நிறைவேற்றவேண்டி பிழுவுவைத் தயார் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். முறைப்படி கொடுக்க வேண்டிய பயிற்சியையும் பாடத்தையும் கொடுத்தால் பிழுவும் நாளைக்கே அமெரிக்க குழந்தை திரை நட்சத்திரத்தைப்போல பேரும் புகழும் அடையலாம் யார் கண்டது. இனி தன்னுடைய வாழ்க்கையே பிழுதான் என்று முடிவெடுத்தவள்போல தனது கலைவாழ்க்கையைக் குறித்து அக்கறைகொள்வதை சோனியா முற்றாகத் தவிர்த்தாள். மதெலென் லூயியும், சோனியாவும் தங்கள் நிறைவேறாத ஆசைகளை சிறுமி பிழுவின்மூலம் அடையத் தீர்மானித்ததாகத்தான் எனக்குப் பட்டது.

ழான் குட்ழோன் வீதி, க்யுல்ம் பள்ளி தலைமை இயக்குனரான பெண்மணியிடம், பிழு இனி அவளது தனிவகுப்புக்கு வர சந்தர்ப்பமில்லையென்றேன். தனக்கிருந்த ஒரே மாணவியை இழந்த வருத்தம் அவளுக்கு. அவளுக்காகவும் பிழுவுக்காகவும் நானும் வருந்தினேன்.

இனி தயாரிப்பு நிறுவனங்களுக்கு விதவிதமான ஆடை அலங்காரத்துடன் நிழற்படங்கள் எடுத்து அனுப்பவேண்டியிருக்குமில்லையா? அந்த ஆடைகளையெல்லாம் வைப்பதற்கு இடம் வேண்டுமே, முன்னேற்பாடாக அலமாரியொன்று தருவிக்கப்பட்டது. குதிரை வீரனைப்போல, நார்வே பனிச்சறுக்கு வீராங்கனையான சொஞ்சா ¦?னிக்கே உரிய பாவனையில், ஆடைஅலங்கார துறைசார்ந்த சிறுமியைப்போல விதமான உடைகள் தயாரிக்கப்பட அவற்றை அணிந்துப் பார்க்கவென்றே நேரங்காலமின்றி அவர்கள் வெளியில் போகவேண்டியிருந்தது. மதெலென் லூயியும் சோனியாவும், மூடிய சொகுசுக்காரில் சிறுமியை வலிய அழைத்துக்கொண்டுபோய் திணிப்பதும், பனிமூடிய முதலாம் அல்பெர் வீதியிலிருந்து கார் புறப்பட்டுப்போவதுமான காட்சி நாள் தவறாமல் நடந்தது. என்னால் முடிந்ததெல்லாம் சன்னலூடாக வேடிக்கைப் பார்ப்பது, பார்த்தேன். அந்நேரத்தில் மதெலென்-லூயியைப் பார்க்க சர்க்கஸ் கூடாரங்களில் குதிரைகளை பயிற்றுவிக்க கையில் சாட்டையுடன் திரிகிற பயிற்சியாளர்போல இருப்பாள்.

பிழுவின் நட்சத்திர தகுதிக்காக, அடுத்தடுத்து பயிற்சி வகுப்புகள், அத்தனை வகுப்புக்களுக்கும் அழைத்துசெல்லும் பொறுப்பு எனக்கென்று ஆயிற்று.: பியானோ வகுப்பு, நடன வகுப்பு, சொற்களை சரியாக உச்சரிக்க போட்ழோன் வீதியிருந்த எங்கள் பழைய ஆசிரியை என ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். பயிற்சி வகுப்பு முடிந்த நேரங்களில் எனா வீதிலிருந்த நிழற்பட நிறுவனமொன்றிற்கு செல்லவேண்டும், அங்கே பலவிதவிதமான தோற்றத்தில், விதவிதமான ஆடை அலங்காரத்துடன் பிழுவைப் படமெடுப்பார்கள். குதிரை ஏற்ற வகுப்புமுண்டு. அது புலோஜ்ன் பகுதியிலிருந்த குடைராட்டின மரக்குதிரையில் நடந்தது- அதுவொன்றுதான் திறந்தவெளியில் அவளெடுத்துக்கொண்ட பாடம். அந்த வகையில் சிறுமிக்கு மிகவும் சந்தோஷம், சிவந்த கன்னங்களூடாக அம்மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்திக்கொண்டாள். சின்னன்சிறு பிள்ளையாய், கொள்ளை அழகுடன் அதிகாலை பனிமூட்டத்தையும், பனிப்பொழிவையும் நினைவூட்டும் சாம்பல் வண்ணக்குதிரையில் அவள் சுற்றிவரும் காட்சி இன்றைக்கும் கண்முன்னே தெரிகிறது.

பாடங்கள் பயிற்சிகள், படமெடுத்துக்கொள்ளவென்று ஸ்டுடியோக்கள் என அலைந்து களைத்தபோதிலும், குழந்தை பிழு ஒருவரிடமும் தனது வருத்தத்தை சொல்லிக்கொண்டதில்லை. மதெலென் லூயியும், சோனியாவும், அவளை படுத்தியதுபோதும் என்று நினைத்தார்களோ என்னவோ, அவளுடை வழக்கமான காரியங்களிருந்து விடுதலைத் தந்தார்கள். இருவருமாக ட்ரொக்காடெரோ பூங்காவரை சென்று வந்தோம். குழந்தை பனிச் சறுக்கு வண்டியியிலே ஆழ்ந்து உறங்கிவிட்டாள்.

பாரீஸ் வாழ்க்கை மிகவும் ஆபத்தானது என்றாகிவிட்டது, நான் பிரான்சின் தென்பகுதியிலிருந்த ‘லெ மிதி'(9) க்குச் செல்வதென்று தீர்மானித்தேன். நகராட்சி பள்ளியில் என்னுடன் படித்த நண்பன் கொடுத்த அடையாள அட்டையில் இருந்த பெயர்கூட மறந்துவிட்டது. பிழுவை பிழுவென்று ஒருவரும் அழைத்ததில்லை, சோனியாவும் அப்படித்தான், சோனியா என்ற பெயரில் ஒருவரும் அவளை அழைத்து கேட்டதில்லை. என்னையும் லெனோர்மாண்ட் என்று பெயரிட்டு ஒருவரும் அழைத்ததில்லை.

பிழுவை என்னுடன் அனுப்பிவையுங்கள், லெ மிதியில் அவள் சந்தோஷமாக இருப்பாள் என்று சொல்லிப்பார்த்தேன் பலனில்லை. பிறரை சந்தோஷப்படுத்தி பார்த்திராத கனத்த சாரீரத்தவளான மதெலென் லூயி அவளை திரை நட்சத்திரமாக்கித் தீருவது என்ற யோசனையில் பிடிவாதமாக இருந்தாள். சோனியாவோ சுயமாக சிந்திக்கப் போதாதவள், உறுதியற்றவள், எண்ணத்தில் தெளிவற்றவள்… பிறகு ‘Sonate au clair de lune’ போன்ற பாடலைக் கேட்பதில் பித்தாக இருப்பவள்…எனினும் அவள் எதையோ பிறரிடம் மறைக்கிறாள் என்பது நிச்சயம், மெல்லிய திரைக்கும், புகைமூட்டத்திற்கும் பின்னே சேரிப்பெண் ஒருத்தி ஒளிந்திருக்கிறாள்.

ஒரு நாள் விடியற்காலை, சிறுமி உறக்கம் கலைவதற்காக முன்பாகவே நான் புறப்பட்டு விட்டேன். ஒரு சில மாதங்கள் கடந்திருக்கும், நீஸ் நகரில் வார இதழொன்றில் திரைச்செய்திகள் தலைப்பிட்ட பக்கத்தில், அவளுடைய படத்தை போட்டிருந்தார்கள். ‘Le Carrefour des archers’ என்ற திறைபடத்தில் அவளும் நடிப்பதாகச் செய்தி. இரவுக்கான ஆடை, முகம் கொஞ்சம் ஒடுங்கியிருப்பதுமோல தெரிந்தது, கையில் டார்ச்சுடன் யாரையோ தேடுவதுபோல- படம். படத்திலிருந்த இடங்கூட முதலாம் அல்பெர் வீதியிலிருந்த தொகுப்பு வீட்டை ஒத்திருக்கிறது. யாரைத் தேடுகிறாள்?

ஒருவேளை என்னையா?

அதன்பிறகு அவளைப் பற்றிய எந்த செய்திகளுமில்லை. எத்தனையோ பனிக்காலங்கள் வந்துபோய்விட்டன. அவற்றைக் கணக்கிடத்தான் எனக்குத் தைரியமில்லை.

புபூலும் ஒரு வழியாக வாழ்க்கையில் ஜெயித்துவிட்டான், நெகிழ்வும், துள்ளலும் கொண்ட ஒரு ரப்பர் பந்தின் குணத்தை அவன் பெற்றிருந்தது காரணமாகவிருக்கலாம். ழான் கூட்ழோன் வீதியிலும், க்யுல்ம் பள்ளியிலும் காலையும் மாலையும் தேடிச்சென்று என்னால் அழைத்து வரப்பட்ட அவள் இனியில்லையென்றாகிப்போனது. நதிக்கரை வீதிகளில் இப்பொழுதும் நடந்துபோகிறேன். குதிரைகளில் முதலாம் அல்பெர் சிலையையும், சிமொன் பொலிவார் சிலையையும் பார்க்கிறேன், இரண்டுக்குமான இடைவெளி ஒரு நூறு மீட்டர்கள் இருக்கலாம். குளிர்காலத்தில், சிலைகளிரண்டும் வெண்பனியால் போர்த்தப்பட்டிருப்பதை பார்க்கிறபோதெல்லாம், எப்போதோ வந்துபோன அப்பனிக்காலத்தை நினைத்துக்கொள்கிறேன். குதிரை வீரர்கள் மாத்திரம் அங்கேயே இருக்கிறார்கள், இடம்பெயர விருப்பமில்லை போலிருக்கிறது. தங்களுக்குபின்னே சாம்பல் வண்ன நீரில் தோணிகள் ஏற்படுத்திய ததும்பும் நீரலைகளைக் குறித்த அக்கறையின்றி விறைத்துக் கொண்டு குதிரைகளில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்.

நன்றி திண்ணை,

காலச்சுவடு -வெளியீடான உயிர்க்கொல்லித் தொகுப்பிலிருந்து.
——————————————————————————————————–

1. பிழு(Bijou)- jewel- பிரெஞ்சுக்காரர்கள் தங்கள் பிரியத்துக்குரிய பொருளை செல்லமாக ‘பிழு’ என்று சொல்லிக்கொள்வார்கள், தமிழில் ‘என் தங்கம்’, ‘என் வைரம்’ என்று சொல்லிக்கொள்வதுபோல.

2. Comptesse- பிரபுவின் மனைவி அல்லது பிரபுக்கள் வம்சத்தைச் சேர்ந்த பெண்மணி.

3. Music-Hall – பாரீஸில் உள்ள புகழ்பெற்ற கேளிக்கை விடுதி

4. பனி உறைந்த ஏரிகளும், பனிமூடிய மலைகளும் நிறைந்த சுவிஸ் நாட்டின் தென்பகுதிலுள்ள குளிர்கால விளையாட்டிற்கு புகழ்பெற்ற ஸ்தலம்.

5. Place de la Concorde- பாரீஸில் புகழ்பெற்ற ஷான்செலீஸே அவென்யூவுக்கு அருகிலுள்ள மிகப்பெரிய திறந்தவெளி

6. Robert Surcouf பதினெட்டாம் நூற்றாண்டைச்சேர்ந்த பிரெஞ்சு போர்கப்பல் தளபதி

7. Boulogne, பிரான்சு நாட்டின் வடபகுதியைச் சேர்ந்த கடற்கரை பிரதேசம்

8. Porth Dore – போர்த் தொரே- தமிழில் சொல்வதென்றால் நுழைவு வாயில்- பாரிஸ் மாநகரத்தின் உட்புக பல நுழைவிடங்களுள்ளன, அவற்றுள் இதுவுமொன்று. 1920-30களில் பிரான்சுக்குப் புலம்பெயர்ந்துவந்த ஏழை போலந்துமக்களைக் குறித்த அருங்காட்சியகமொன்று அங்கிருந்தது.

9. பிரான்சுக்கு தெற்கேயுள்ள பிரதேசம்
—————————————–